De blog Samenspraak verwelkomde afgelopen maand zijn 150.000ste (!) bezoeker. Om deze mijlpaal te markeren, vroegen wij aan enkele trouwe lezers om pareltjes op te delven uit de recente ontstaansgeschiedenis van Samenspraak. We vroegen hen naar hun favoriete blog, waarbij ze kort toelichten wat hen hierin trof en aansprak. Zo verzamelden we een bundel boeiende literatuur voor onder uw kerstboom tijdens de eindejaarsperiode.
Stuk voor stuk mooie suggesties druppelden binnen de afgelopen weken. Hierbij valt ons op dat er in de keuze van onze lezers ook enkele dubbels te bespeuren vallen. Mogen we vermoeden dat bepaalde bijdragen deel uit zijn gaan maken van het collectieve geheugen van een systemisch lezerspubliek…?
Om Samenspraak ook het komende jaar verder uit te bouwen en vorm te geven, verwelkomen we vanaf januari een kersvers redactielid. Johanna Cockx, die eveneens haar favoriete blog uitlicht, zal de redactie vervoegen naast Willem Beckers en Paul Castelijns.
Ook in 2022 willen we auteurs en lezers blijven uitnodigen om elkaar op te zoeken en te inspireren op Samenspraak, die we – met enige zelfingenomenheid – de grootste vrij beschikbare systemische blog van de Benelux mogen noemen!
Leen Goolaerts
Het taboe van vervreemding tussen ouders en kinderen (Lieve Cottyn)
Ik ga resoluut voor de blog van Lieve Cottyn: geschreven door een ‘oude rot in het vak’; een actueel relationeel gevoelig thema; kort en krachtig, zonder omwegen geschreven; complexiteit vanuit diverse invalshoeken belicht met een concreet voorstel tot verandering (erkenning van last, perspectief én hoop verwerven door elkaar). En met een ruim bereik: het raakt mens, ouder, kind en hulverlener, creëert dialoog en verbinding.
Martijn Roomans
De GGZ wordt behandeld zoals ze behandelt (Paul Castelijns)
Ondanks dat er veel blogs zijn die voor mij en mijn collega’s het lezen waard zijn, is dit er een die ik meerdere malen lees, quoteer en onder de neuzen van ketenpartners schuif. Voor mij een kompas om weg te sturen van de druk van de oplossing of genezing van de cliënt, wat tegelijkertijd focus geeft voor mij als hulpverlener in mijn basishouding. Mijns inziens een must-read voor iedereen die werkt in deze sector.
Sarah Vanderhofstadt
Psychotherapie en de plicht tot levenslang leren (An Custers)
Bij het lezen van deze blog werd het me wederom duidelijk dat men als therapeut zoekende blijft. Custers doorloopt al mijmerend haar loopbaan als therapeut. Hierbij haalt ze grote maatschappelijke veranderingen aan die zich doorheen de jaren stelden en spreekt over invloeden daarvan op het therapeutisch landschap. In haar wandeling doorheen de jaren, besef ik opnieuw hoe de invulling van ons vak mede wordt gevormd door de tijdsgeest waar we in leven en in werken. Een tijdsgeest die voortdurend in verandering is. En hoe ik als therapeut, in contrast tot de maatschappelijke ideeën over het therapeut zijn, niet doorheen jaren ervaring wetend zal worden. Hoe ik, doorheen de jaren, mét mijn cliënten, telkens opnieuw, zal blijven zoeken naar manieren hoe ‘men’ zich kan verhouden ten opzichte van nieuwe maatschappelijke fenomenen.
Nicky van Havere
Ik hou enorm van de blogs van Sarah Vanderhofstadt. Ik vind het leuk hoe zij in hele dagdagelijkse ervaringen, los van de therapeutische context, de systeemtheorie aanwezig ziet: haar beschrijvingen van hoe mensen betekenis krijgen wanneer ze zichzelf zien in de ogen van anderen, hoe kleine ontmoetingen kunnen maken dat we ons gezien of net niet gezien voelen. Ik lees het bij de moeder die zichzelf weer kan zien als goede moeder door de ogen van de dokter die ze bezoekt met haar doodzieke dochter in de blog Komt een moeder bij de dokter; of bij de kok die in corona-tijden afhaalmaaltijden bereidt en niet meer kan zien hoe hij anderen raakt met zijn maaltijden. Ik hou van haar bewustzijn van hoe mensen elkaar raken in alledaagse ontmoetingen en hoe waardevol dat eigenlijk is. Ook haar pleidooi voor de rijkdom van verschil in De paradox van globalisering, dat volgens haar niet in verre landen ligt, maar net heel nabij is (zoals in de verhalen van buren of collega’s over ochtendrituelen met kinderen, omgangsvormen rond de kersttafel enz.) vind ik erg mooi.
Ellen Reijmers
Een scherpte die verhelderend werkt, heb ik teruggevonden in de blog van Lieve Cottyn De pot verwijt de ketel dat die zwart ziet. Een reflectieve dialoog over reactief denken en haar blog over Het taboe van vervreemding tussen ouders en kinderen, alsook in de blog van Paul Castelijns De GGZ wordt behandeld zoals ze behandelt. Er zijn nog blogteksten waar ik dit in heb teruggevonden maar mijn keuze valt op deze drie, omdat ze getuigen van een grote betrokkenheid op de werkomgeving, op hulpverleners en hun cliënten. Mij bevalt de oneerbiedigheid voor bepaalde maatschappelijke tendensen en vanzelfsprekendheden, en de reflectie en dialogen die daardoor worden gestimuleerd.
Dany Baert
Dit was geen gemakkelijke opdracht, want de keuze is zo ruim en – zoals vele anderen vermoedelijk – moet ik bekennen dat ik niet alle bijdragen gelezen heb. Wat er voor mij uitspringt is die van Sabine Bracke, Een zonnige woensdagmorgen. De moed om zo open met een dierbare over chronisch lijden te praten waardeer ik erg. Ook voordien heeft een van Sabines teksten me erg getroffen, namelijk Zorg-kramp in pleegzorg: hoe Kyana haar ‘team of support’ kan aansturen (en niet andersom). De ruimte voor de ander die ik daarin opmerk, maakt waar wat in veel hulpverleningscontacten ontbreekt.
Luc Van den Berge
Als spreken het nieuwe normaal is – een zedenschets (Philippe De Wilde)
De auteur behandelt origineel en genuanceerd een actueel thema dat aanleiding geeft tot polarisatie in het veld van de ambulante Vlaamse Geestelijke Gezondheidszorg. In plaats van eenvoudigweg partij te kiezen, verbreedt hij het blikveld. De lus makend naar zijn eigen geschiedenis, houdt hij ons mild maar onontkoombaar een spiegel voor die haarscherp de impact van de psychologisering van de samenleving zichtbaar maakt.
Johanna Cockx
Een blog waar ik telkens naar teruggrijp is De uitdaging van verscheidenheid – over integratie en integratieve psychotherapie door Ellen Reijmers. Ik hou ervan hoe de tekst een abstracte, theoretische insteek combineert met concrete thema’s die mij als mens bezighouden, gaande van de integratie van asielzoekers tot het aanvangen van psychotherapie. Ik hou van Reijmers’ heldere en gedurfde stellingname als pleitbezorger van het verschil. Bij het lezen ervaar ik van mijn bemiddelende en verzoenende kant een aangename tegendraadsheid die net wel op zoek wil gaan naar dialoog en integratie. Steeds weer word ik teruggebracht op de rijkdom van frictie.
_____
Op naar 2022! Zin om te schrijven? Laat het ons weten!