Hoi Kris. Wist je dat er in elke school – in elke klas zelfs – kindjes zijn die erg blij zijn dat ze “er mogen bij horen”, dat ze mogen meespelen?

Ze zijn zo blij dat ze graag hun snoepjes delen, hun knikkers weggeven, hun nieuwe pen inruilen voor de kapotte van een ander. Dat ze eigenlijk zelden iets terugkrijgen, dat ze vaak wat weggelachen worden, dat ze al eens vallen over een inderhaast uitgestoken been tot jolijt van de anderen, … Ze hebben het er wel voor over.

Want… Iedereen kan zien dat ze erbij horen én dat ze meespelen.

Af en toe, als ze zich toch wat te vaak weggehoond weten, nemen ze zich voor flink te zijn – ze beloven zichzelf (en de mensen die hen echt graag zien) dat ze zich niet langer zullen laten doen – ze nemen zich voor flink en eventueel fel te zijn. Maar eens op school is de angst om niet meer te mogen meespelen groter dan de nood van zich af te bijten. En dus bijten ze, steeds weer, opnieuw in het zand (letterlijk vaak).

Dat Kris, zijn de kindjes waar mensen medelijden mee hebben. Dat zijn de kindjes die iedere papa zou willen beschermen. Dat zijn de kindjes waar elke mama tegen zegt : “Laat dat Bartje, dat dominant ettertje, toch links liggen. Wat heb je nu aan vriendjes die je niets gunnen ? Wat heb je aan vriendjes die je steeds weer plagen – uit lachen – bestelen zelfs ?”

Dus Kris – eens te meer – als je wil introduceer ik je bij de andere kindjes. Bij die kindjes die ook anderen iets gunnen, die de zwakkere kindjes helpen en steunen, die weten of toch voelen dat het leuker is als iedereen mee mag doen – als iedereen er bij mag horen…

Want dat Kris, zijn de echte stoere kindjes. De kindjes die niet achter Bartje aanlopen omdat die nu eenmaal populair, grappig en sterk is.

Stef Joos is psycholoog psychosezorg bij PC Bethanië