Voelen jullie het ook?
Na wat gepuzzel en overleg met het thuisfront ben ik aan de slag in de therapeutische praktijk. Een aantal online gesprekken en eentje ‘in het echt’.
Ik zit er wat gespannen bij. Misschien een restantje puzzel-stress? Waarschijnlijk ook wat online stress? Of is het ongerustheid? Is het wel veilig om nog iemand ‘in het echt’ te zien?
Uitgezonderd wat gedoe met microfoon en camera- instellingen gaat het eerste gesprek online van start. Oef, het gaat goed. Ik ontspan een beetje, of dat denk ik aanvankelijk toch.
Voor ik het weet zit ik echter weer geërgerd te wezen. Wat is dit nu weer? Waarom stapt die ergernis hier binnen?! Ik krijg er niet onmiddellijk de vinger opgelegd en probeer ze opnieuw te parkeren.
Spijtig genoeg laat ze zich niet in de hoek zetten. Onmiddellijk zit ze terug op mijn schoot, me allerlei ongenuanceerde dingen in te fluisteren. “Wees blij dat jij thuis kan blijven”. “Nee, ik ben niet blij dat ik mijn kinderen naar de opvang kan brengen” …
Gesprek na gesprek blijft ze me lastig vallen en daagt ze me uit om begripvol en nieuwsgierig te blijven voor de overkant. Gelukkig, met veel inzet, moeite en medewerking van mijn cliënten lukt het om haar wat onder controle te houden en met momenten helpt ze zelfs om een aantal zaken te nuanceren. Gelukkig ben ik met mijn cliënten al langer samen op pad en kennen ze me in betere tijden …
Op weg naar huis verdwijnt de irritatie langzaam maar zeker en begin ik me af te vragen wat er nu eigenlijk met me aan de hand was. Maakt deze crisis mij nu tot iemand die niet verder kan kijken dan mijn eigen situatie? Of worden we misschien collectief op scherp gezet?
Toevallig of niet maar de dagen nadien zie ik het overal verschijnen. “Toch niet te snappen dat ik mijn kinderen niet naar school mag sturen. Thuiswerken met kinderen is toch echt niet te doen!”
En even later: “Die leerkrachten hebben het wel goed nu: betaald thuis zitten.” “Op het werk verwachten ze dat ik mijn kinderen naar de opvang breng: dat kan toch, zeggen ze. Je werkt in de zorg!”
“Als ik nu in quarantaine thuis zat, ik zou het wel weten. Ik snap niet waar die zo moeilijk over doen.” “Gemakkelijk als je zo online kan werken!”
Ok, ik ben dus blijkbaar niet de enige die er last van heeft. Stilaan verschijnt er wat mildheid voor mezelf. Misschien zegt het niet zozeer iets over mij maar eerder iets voor de uitdaging waar we allen samen voor staan. Misschien hebben we massaal nood aan erkenning voor de unieke lastigheden die we nu uitvergroot tegenkomen.
Misschien moeten we dit niet zomaar kunnen, mogen we ook collectief een beetje jaloers zijn en zoeken hoe we mildheid vasthouden in deze uitdagende tijden. Als er een beetje geknoei mag zijn, zou er dan meer ruimte komen voor begrip en vertaling?
Voelen jullie het ook?
_________
Els Wouters is klinisch psycholoog en systeemtheoretisch en narratief psychotherapeut. Ze werkt in PZ Bethanië, therapeutisch centrum Agora en als freelancer voor de Interactie-Academie.
