Net na het afronden mijn opleiding “ hulp bij complexe verwerkingsprocessen en trauma” aan de Interactie Academie vertrek ik richting Schiphol , het vooruitzicht straks in de zon te liggen maakt dat ik een soort eindexamen roes verkeer en een opperbeste stemming. Vanuit de auto zie ik de 1^e vlaggen aan de huizen hangen waar iemand geslaagd is en er waarschijnlijk feesten gegeven gaan worden.

Het gevoel wat ik destijds had als trotse moeder toen mijn kinderen en stiefkinderen geslaagd waren komt ook weer terug. De spanning van de examen uitslag en daarna de examenfeesten.

Na een enthousiaste begroeting van de stewardess geraak ik in een nog betere stemming en stap ik samen met mijn man het vliegtuig in op weg naar de zon.

In het vliegtuig blijk ik aan de kant te zitten waar de nooddeuren zitten, dus ik krijg een vriendelijk , doch dringend verzoek , nu van een steward, de instructies nogmaals te lezen nadat hij mij , in geval van nood, alle persoonlijke instructies zeer serieus had gegeven.

Het mag mijn feeststemming niet drukken maar het vooruitzicht dat ik die deur misschien ooit zou moeten openen stop ik ver weg.

Even later klinkt het geluid van riemen los en zie ik op een klein beeldscherm boven het hoofd van een medepassagier waar het vliegtuig zich begeeft boven de oceaan.

Wat een eind weg van huis al denk ik en opnieuw dwalen mijn gedachten af , terug naar de Interactie Academie in Antwerpen, de lessen rondom trauma en vluchtelingen liggen erg vers in mijn geheugen.

65 miljoen vluchtelingen op dit moment op onze planeet , onvoorstelbaar . Vluchten , alles achterlaten wat je lief is , met je kinderen op de vlucht zijn , je kind ergens naar toe laten vluchten in de hoop dat het elders beter of veiliger is. Huis en Haard verlaten.

Mijn drijfveer om ergens een verschil als hulpverlener te willen maken voelt soms als een druppel op een gloeiende plaat ………

Toch zijn er momenten waarop verschillen en verhalen meer zijn dan een druppel op de gloeiende plaat en met deze breng ik dan ook graag de film van Anne, onder de aandacht!

Mijn stiefdochter Anne Dilven reisde samen met Shaho Jabbari terug naar zijn geboorteland Irak. Zij filmde de hereniging tussen hem en zijn familie, die hij al veertien jaar niet had gezien. ‘Terug naar Irak’ is een ontroerende documentaire, die het persoonlijke verhaal vertelt achter de oorlog in Irak.

 

De stijl van de documentaire

In de documentaire heeft Anne verschillende stijlen gehanteerd. De film opent met een animatie, die aan de hand van de persoonlijke geschiedenis van Shaho de kijker een bredere historische context geeft. Vervolgens is het stuk in Nederland gedraaid in 16 mm om de kleurbeleving van de kijker op een subtiele manier te beïnvloeden. 16 mm wordt vaak geassocieerd met nostalgie; Shaho geeft in het Arabische gedicht dat hij in de documentaire schrijft aan dat hij ‘verlangt naar het samenzijn met zijn geliefden die zijn leven zoveel kleur gaven’. Zodra we in Irak zijn, is hij echter beland in de werkelijkheid. Die werkelijkheid is haarscherp gedraaid op een DSLR (Canon 5D).

 

Crowdfunding

De film is voor een groot deel tot stand gekomen door crowdfunding. Via een crowdfundwebsite heeft ze geld ingezameld, daarnaast is het budget aangevuld door het winnen van de crowfundprijs van de Nederlandse Vereniging van Journalistiek (4500 euro) en de winst in de pitchwedstrijd van Breaking Ground, het Europees platform voor filmtalent (3000 euro).

 

Terugkijken & Luisteren

De hele film terugkijken? Dat kan hier.

Wil je Anne horen vertellen over de film? Anne ging bij Vlaams-Nederlands Huis de Buren in gesprek met Maarten Rabaey (Buitenlandjournalist De Morgen). Luister hier naar de podcast.

 

Hélène Nijhoff

Systemisch counselor