In De Spelen die het leven heten, zijn er allerlei ‘disciplines’; zoals het partnerschap, het ouderschap, vakmanschap en de vriendschap. Elk van die disciplines heeft zijn eigen complexiteiten. Ik ben ervan overtuigd dat de discipline van het ouderschap de meest intensieve en complexe discipline is van al. Maar wat met diegene die ongevraagd in de discipline van het ouderschap blijken ingetekend te hebben?   

Deze spelers, in de doorgaans nogal exclusieve discipline die het ouderschap is, worden Stiefouders genoemd. Zij komen hele bijzondere complexiteiten tegen. Ze mogen bijvoorbeeld meespelen, maar dan wel steeds met één oog op de bank gericht. Ze moeten namelijk heel goed aanvoelen wanneer het volgens de andere spelers in het spel tijd is om op die bank plaats te nemen. Wanneer ze dat niet goed aanvoelen, wanneer ze dus niet op volgens anderen ‘gepaste momenten’ op de bank gaan zitten, worden ze meteen gecorrigeerd en stevig teruggefloten.   

Hun plaats, deelnemend aan het spel of op de bank, is zelden een eigen keuze. Ze voelen argwaan van supporters aan de zij–lijn, zien medespelers wiens positie in het veld onomstreden is en dat maakt deelname aan het spel niet evident.   

Soms, wanneer ze vol overgave aan het spelen zijn, zijn hun tegenspelers – de échte spelers – plots medespelers! Ze moedigen hen dan aan, zijn blij met de prestaties en dankbaar voor hun deelname en inzet. Supporters zijn enthousiast en vol lof. Want ja, ze doen het toch maar. Maar dat neemt niet weg dat op de Stiefouders – de onechte spelers – een gigantisch grote druk rust.   

Wanneer de ‘echte spelers’ struikelen of vallen worden ze immers overeind geholpen en spelen ze verder. Voor de onechte spelers betekent een struikeling of val dat ze van het veld worden gestuurd en weer op de bank moeten plaatsnemen. Ze moeten vol overgave deelnemen aan het spel en de bank is altijd dichtbij. Medestanders kunnen plots weer tegenstanders worden, supporters haken razendsnel af. 

Deze beweeglijke en soms onveilige omgeving is voor deze ‘onechte spelers’ zwaar om dragen. Juist omdat zij zo vaak de moed moeten vinden om na hun tijd op de bank, die nooit echt heel lang duurt, weer opgewekt het veld te betreden.  

Deze spelers verdienen een medaille, alleen al voor hun moed. De moed om aan deze kwetsbare en complexe discipline deel te nemen en vol overgave het veld te betreden. De moed om als ‘onechte speler’ mee te spelen in deze teamsport, op jacht naar mooie resultaten. De moed om keer op keer oog te blijven houden voor de teamdynamiek en hun positie goed te kennen. De moed om na een val op eigen kracht weer door te gaan. De moed om naast deze verwarrende en slopende discipline ook al die andere disciplines te blijven beoefenen.  

Ik vermoed dat het uiteindelijk de kracht is die ze uit de discipline van het partnerschap halen, die de moed geeft die ze zo nodig hebben in het meespelen op het veld van het ouderschap.   

_____

Christel Cornelis is stiefouder en psychotherapeut.