Het taboe van vervreemding tussen ouders en kinderen

Enkele weken geleden werd mijn aandacht getrokken door  de titel van een  krantenkop:  ‘Als kinderen scheiden van hun ouders’.  Het artikel blijkt te gaan over ouders die geen  contact meer hebben met hun volwassen kinderen.  De auteur vraagt zich af of dit ‘fenomeen van kinderen die met hun ouders breken raakt aan ‘het ultieme relatietaboe’.  Ze stelt dat dit fenomeen “een blinde vlek in ons hoofd en in de onderzoekswereld” is.

Cijfers tonen aan  dat het fenomeen helemaal niet zo marginaal is als we wel denken. Tussen de zeven en twaalf procent van ouders zouden aangeven dat ze vervreemd zijn van tenminste een van hun volwassen kinderen.  Het artikel laat ouders aan het woord die getuigen van het  enorme taboe dat rust op je kinderen niet meer zien. “Ik vertel het aan niemand”, zegt een moeder, “omdat ik intussen weet wat de mensen dan denken: wat voor een slechte moeder moet je niet zijn dat een kind je de rug toekeert?. De omgeving bekijkt je als een halve crimineel.”

Het gaat dus niet enkel om een groot taboe dat schaamte genereert maar ook over een groot dilemma : wat je ook doet het voelt niet goed, je voelt je schuldig. Je kan niet blijven proberen. Je kan ook niet loslaten.

Schrijnende pijn en groot taboe

Dat flagrant onbegrip en vernietigend oordeel  van de omgeving blijkt in de getuigenissen het meest pijnlijke te zijn.  De omgeving weet er geen raad mee en reageert onhandig met adviezen zoals  “Blijf proberen”, wat het schuldgevoel bij de ouder nog groter maakt.  Of met het advies “Laat het los. Doe alsof je zoon/dochter dood is”, wat niet mogelijk is en als schuldig voelt. Het gaat dus niet enkel om een groot taboe dat schaamte genereert maar ook over een groot dilemma : wat je ook doet het voelt niet goed, je voelt je schuldig. Je kan niet blijven proberen. Je kan ook niet loslaten.

Ik moest gelijk  denken aan een artikel van enkele jaren geleden in de weekendbijlage van dezelfde krant met de titel  ‘Breken met je ouders’ dat hetzelfde thema belicht maar dan vanuit het perspectief van het kind. Daar werd het fenomeen een ‘stille epidemie’ genoemd. Stil omwille van de schaamte en het zwijgen. Epidemie omdat het gaat over een  groeiend fenomeen. En daar las ik over dezelfde taboe’s en dilemma’s waar kinderen mee geconfronteerd worden als ze hun ouders niet meer zien. Zowel ouders als kinderen die elkaar niet meer zien, kampen met dezelfde onrust, schuld, schaamte, ambivalentie  en onzekerheid.

In dat soort geweld  voel ik een groot onvermogen om  de mogelijkheid van  vervreemding en verwijdering  in een ouder –kind relatie onder ogen te kunnen zien, begrijpbaar en plaatsbaar te maken.

Ik herken de schrijnende pijn die ouders doormaken als ze hun volwassen kinderen of hun minderjarige kinderen niet meer zien. Ik herken het grote taboe dat rust op  verwijdering en vermijding in de ouder-kind relatie.  Dat gegeven wordt als zeer pijnlijk en onrechtvaardig ervaren. Het kan zo ondraaglijk en zo machteloos makend zijn dat het mensen aanzet tot geweld.

Ik zie dan voor dat fenomeen woorden opduiken als ‘ouderverstoting’. Ik zie dan mensen  in een kramp schieten met  een dwingende drang en dwang om de ‘scheve’ situatie recht te trekken en een bestaande verblijfsregeling te forceren. Zo worden minderjarige kinderen  dan bijvoorbeeld weggehaald bij een ouder en  gedwongen om te gaan wonen bij  de ouder die ze niet meer wensen te zien.  Soms hebben dit soort acties helaas als gevolg dat de kloof tussen ouder en kind alleen maar groter wordt.

Een nieuw perspectief

In dat soort geweld  voel ik een groot onvermogen om  de mogelijkheid van  vervreemding en verwijdering  in een ouder –kind relatie onder ogen te kunnen zien, begrijpbaar en plaatsbaar te maken.  Waar hebben die zware en felle emoties mee  te maken? Ik denk dat die heftige reacties raken aan de manier waarop we kijken naar de relatie tussen ouder en kind. We hebben ons immers ingeschreven in  de breed gedeelde maatschappelijke opvatting dat de band tussen ouder en kind voor het leven is. Dat is een relatie die blijft.

We voelen direct een soort onbehagen ontstaan  wanneer  woorden als ‘scheiden’, ‘breken’, ‘contactbreuk’, ‘verstoting’  gebruikt worden in de context van een ouder-kind relatie.  Dat zijn woorden die passen binnen de context van een partnerrelatie of werkrelatie of vriendenrelatie,  maar niet binnen een ouder-kind relatie. Er is een verschil met andere relaties dat niet genegeerd kan worden.

‘Contactbreuk’ doet denken aan  gebroken, gedaan, de verbinding is weg.  Dit vloekt met het aanvoelen dat we in een cultuur leven dat het in de ouder-kind relatie gaat om een psychologische betrokkenheid die niet stopt, ook niet als ze stopt.  In die zin is een negatieve of een  vervreemde ouder-kind relatie  nog steeds een ouder-kind relatie. Een collega zei me dat in de context van ouder-kind relaties ‘contractbreuk dan ook een beter woord dan contactbreuk zou zijn: een breuk met een impliciet contract dat niet zo’n realistische verwachtingen creëert over de vorm, invulling en kleur van  een ouder-kind relatie . Dat opent een nieuw perspectief.

Idealistische mensbeelden zijn altijd gevaarlijk.  Ze leggen de absolute lat zo hoog dat die standaard niet te realiseren is maar ondertussen lopen velen ongelukkig rond omdat ze die norm niet halen.

Zou het kunnen dat de ervaring van het taboe en van de dilemma’s de vinger legt op een te smalle en eenzijdige inkleuring van de relatie tussen ouder en kind? Dit taboegevoel zou dan bijvoorbeeld het  gevaar bloot leggen van een te idealistische en normatieve constructie van  de ouder-kind relatie. In films, media, populaire psychologiebladen en ook in hulpverleningsmiddens wordt nogal hoogdravend en romantisch gedaan over de ouder-kind relatie.  Het gonst van de kracht van bloedbanden, de belofte van onvoorwaardelijke liefde en harmonie en  loyaliteit en hechting.

We surfen op golven van kinderen als het hoogste goed, offers doen en alles over hebben voor je kind, de band tussen ouder en kind als de belangrijkste en meest essentiële  relatie van je leven.  Of zoals Schaubroeck  het zegt in haar artikel: “Dat verbond is het priemgetal van de liefde”.

Dergelijk discours kan leiden tot een verstikkende liefdesdwang in de ouder-kind relatie. Idealistische mensbeelden zijn altijd gevaarlijk.  Ze leggen de absolute lat zo hoog dat die standaard niet te realiseren is maar ondertussen lopen velen ongelukkig rond omdat ze die norm niet halen. Een ander gevaar is dat we zo heilig gaan geloven in dat ideaaltype en zo overtuigd raken van hoe het moet dat we ons niet meer kunnen voorstellen dat het ook anders kan.  Bijvoorbeeld dat ouder-kind relaties ook normale en menselijke  relaties zijn , onderhevig aan dezelfde fricties en behept met evenveel misverstanden, eenzaamheid , kwetsuren en tekorten.

De mythe van de volmaakte onderlinge verstandhouding

Volgens dat ideaaltypisch denken zijn begrijpelijke redenen waarom kinderen geen contact meer nemen met ouders: mishandeling en geweld, misbruik, verraad, een kind  benadelen t.a.v. andere kinderen, verslaving, aanhoudend conflict tussen ouders na scheiding. Dan is het sociaal acceptabel dat een kind (of een ouder) kiest voor een stille weg van vermijding en uitdoving van contact als enig haalbare manier om met elkaar om te gaan omwille van de eigen gemoedsrust en leefbaarheid.

Een dergelijk ideaaltypisch denken houdt er geen rekening mee dat geen contact meer tussen ouder en kind  ook voor komt zonder noemenswaardig conflict of hoogoplopende ruzie. Vaak is er zelfs geen aanwijsbare reden te vinden. Ouders met de beste bedoelingen kunnen meemaken dat hun kinderen wegblijven. Het gaat dan om kleine sluimerende dingen: misverstanden, een ander perspectief hebben op gebeurtenissen, andere keuzes maken in het leven,  verschillende gevoeligheid aan een banaal incident, een indruk van er niet bijhoren of van teveel bemoeizorg, een nieuwe partner die niet ‘klikt’ met de familie, een andere levensbeschouwing hebben.

Door de mythe van de volmaakte onderlinge verstandhouding tussen ouder en kind is er weinig oog voor de realiteit dat kinderen en ouders autonome  betekenisverlenende wezens zijn (De Mol, 2008).   Men vergeet dat kinderen andere perspectieven hebben dan ouders: kinderen  beleven en denken per definitie anders dan ouders.  Het is perfect mogelijk dat ouders kunnen denken dat ze een goede relatie hebben met hun kind terwijl hun kind vindt dat het geen goede relatie heeft met de ouders.

Eenzelfde gebeuren wordt verschillend ervaren. Zo wordt ook  in het krantenartikel bijvoorbeeld vermeld dat in een studie 67% van de kinderen zegt dat ze een duidelijke reden gegeven hebben aan hun ouders voor de breuk en meer dan 60% van de ouders zegt nooit een woord uitleg gekregen te hebben…

Minder normatief, minder keurslijf

Ik wil een pleidooi houden om vervreemding tussen ouder en kind te dedramatiseren en te normaliseren

Ik wil hier een pleidooi houden om meer open en luchtig te denken over ouder-kind relaties.  Minder normatief, minder keurslijf. Minder uit één stuk, meer ruimte voor ambivalentie.   Dat zou een groter draagvlak creëren van  steun van de omgeving voor relaties tussen ouders en kinderen die zich anders ontwikkelen dan levenslang hecht en nabij.

Het fenomeen van verwijdering of vervreemding  tussen ouders en kinderen zou minder pijnlijk ervaren worden, mocht er in onze samenleving  ruimte zijn voor een meer variabel denken over vormen van relaties tussen ouders en kinderen.  Er is werk aan de winkel want ik constateer een grote leemte in onze samenleving om een ouder te steunen om ouder te blijven zonder fysiek contact met zijn of haar kind.

Ik wil een pleidooi houden om vervreemding tussen ouder en kind te dedramatiseren en te normaliseren. De relatie tussen ouder en kind is een levenslange beweeglijke constante, ze ontwikkelt en transformeert zich voortdurend.  In iedere ouder-kind relatie zijn er  periodes waar de relatie een eerder negatieve invulling krijgt, waar men elkaar minder of niet nodig heeft, minder in elkaars leven moet zitten, nood heeft aan afstand nemen met al dan niet herstel en terug dichtbij komen. Ook als een kind na jaren terug komt, zal dat vervreemdend zijn: wat moet je dan doen als ouder, kwaad worden of in de armen sluiten?  Het blijft ambivalent. De band tussen ouder en kind, die blijft en daarom voelt die ook vreemd aan.

 

____________________

Lieve Cottyn is klinisch psycholoog en systeemtheoretisch psychotherapeut. Ze werkt als staflid bij de Interactie-Academie.

 

Literatuur

Dekeyser, A., 2013, Breken met je ouders. De Standaard Weekendbijlage.

De Mol, J., 2008.  Systeemtheoretisch Bulletin, 16,3

Schauwbroeck, K., 2018. Als kinderen scheiden van hun ouders. De Standaard  (22febr)

144 thoughts on “Het taboe van vervreemding tussen ouders en kinderen

  1. ik vind het een heel helder artikel en herken er zelf veel in. dedramatiseren werkt wel, merk ik. Ook ik heb geen fysiek contact meer met mijn moeder . ik ben nog wel met haar verbonden in gedachten en gelukkig voelt alles neutraal en op een positieve manier, zodat ik het zo ook tegen anderen kan vertellen. het blijft toch een golf beweging merk ik en de term contractrelatie vind ik een positievere term. men blijft toch verbonden op de een of andere manier, maar kiest 1 van de 2 partijen kiezen ervoor het een andere vorm te geven. Dank voor het inzicht!

    1. Ik ben op zoek naar lotgenotencontact. Waar kan ik hiervoor terecht?
      De relatie met mijn moeder ervaar ik als het meest complexe wat er is… op zoek naar woorden om het te kunnen plaatsen en ermee te kunnen omgaan.

        1. Ik zie. Mijn oudste dochter twee keer op het jaar en mijn kleinkinderen 1 maal.Fas ni tof heb er al uren van wakker gelegen

          1. Mijn dochter is niet wie ik dacht dat ze was, van zodra ze kinderen heeft , is ze minder en minder contact gaan houden met mij. Ik mag geen mening hebben, ik zie haar niet meer graag hoor. Ik heb 2 kleinkindjes van 3 en 6 die ik mag zien om de 2 weken.

  2. Toch is het niet vanzelfsprekend dat het een bewuste keuze van kinderen is om niet langer contact te willen. Door problematische echtscheiding worden veel kinderen op een negatieve manier beïnvloed door de ouder waar het kind de hoofdverblijfplaats heeft. Kinderen maken deel uit van het bestaan van twee biologische ouders. Voor de ontwikkeling van de autonomie en het zelfbeeld is het belangrijk om die verwijdering tussen ouder en kind niet zinder meer te accepteren en hen zo mogelijk, zo snel mogelijk op welke wijze dan ook weer met elkaar in contact te laten komen.

    1. Helemaal mee eens wat je zegt Lucille , hoe kan een kind deze beslissing nemen op zichzelf , is dit moderne gedachten van dan zorgt de maatschappij maar voor de ouders , lekker makkelijk ook en vanwaar deze “ optimistische “ kijk op het verder ontwikkelen van een kind zonder ouders , belachelijk

    2. Volledig mee eens! Voor de duidelijkheid het is een kind en mensenrecht. Kinderen hebben recht op contact met beide ouders na de scheiding. De overheid en hulpverlening moet daar actief op waken. Daarnaast is het als ouder een mensenrecht om contact te hebben met je kind, om een gezinsleven te hebben en op privacy. Mochten rechtbanken, parketten en jeugdhulp die rechten erkennen en daar actief, snel en efficiënt naar werken, Dan was er geen sprake van het woord vervreemding of verstoting…. Maar nu zijn de kinderen en beide ouders slachtoffer.

      1. Zeer interessant artikel.
        Wij zijn ouders van 69 en 70 jaar, en hebben onze kinderen goed opgevoed. Denken wij toch. Maar wie is een iedeale opvoeder of ouder ? Wij zijn reeds vroeg met ons dochtertje naar een kinder psychologe gegaan. Omdat wij merkten dat ze zo angstig was. Volgens de psych. was zij extreem dominant. Wij zijn al 49 jaar gelukkig getrouwd. Onze kinderen zijn dus nooit het slachtoffer geworden van een echtscheiding. En toch beweert mijn dochter van 43 dat zij hier slecht opgevoed is. Op welke manier ? Daar hebben wij het raden naar. Hoezeer en hoelang wij hierover ook al nagedacht hebben. Wij waren (achteraf gezien) zelfs niet welkom op haar trouwfeest ! Had ze dan beter in ons gezicht gezegd. Ik ben dikwijls gaan babysitten bij de kleintjes, ook al wonen zij aan de andere kant van het land. Wij kennen nu ook onze kleinkinderen (12 en 14 jaar) dus niet.
        Onze volwassen zoon eiste grote sommen geld van ons, zonder te willen werken. Maar hij was minstens open der. Zij het soms zeer brutaal. Wij wisten wat wij aan hem hadden. Soms voel ik mij angstig. Mijn man staat rationeler tozv deze zaken, maar ik niet. Ik ben en blijf een moeder. Tot ik zal sterven, zonder iemand terug te zien. Altijd maar de zaken omdraaien, zoals ik merk in enkele reacties, en volwassen kinderen als slachtoffers beschrijven.
        Dit is fout, volgens mijn bescheiden mening. Niemand is een slachtoffer of schuldige in een vervreemding tussen ouders en volwassen kinderen. Het is een uiterst pijnlijke onnatuurlijke situatie. Want die (verwrongen) band die blijft er voor altijd. Een zeer verhelderende uitleg van Mevrouw Coyttyn.

        1. De situatie waar mijn vrouw en ik (51 jaar getrouwd) in zijn beland is bijna identiek aan die van jou Magda. Ik kan er nauwelijks meer mee omgaan dat mijn drie dochters ons zo de grond in hebben gestampt met het verhaal dat zij alle drie een zeer slechte opvoeding hebben gehad. Mails worden door hen kil en zakelijk afgedaan en mijn kleinkinderen zien of horen we niet meer. Wij hebben tijdens de opvoeding best wel fouten gemaakt maar om daar na 30 jaar plotseling zo over tekeer te gaan heeft ons compleet geknakt en we hebben geen idee hoe we daar nog verder mee om moeten gaan. Tijd heelt alle wonden, maar het zal nooit meer zijn zoals het ooit was ben ik bang.
          Op TV zie ik dat oude mensen nu doodgaan van verdriet en eenzaamheid in het bejaardentehuis omdat ze hun kinderen niet meer mogen zien vanwege Corona. Dat zien mijn dochters toch ook? Wij wonen nog heerlijk op onszelf maar even langskomen op gepaste afstand is er al vele maanden niet meer bij. Nooit gedacht dat ons dit zou overkomen! Triest!

          1. Ik denk dat de jongere generaties meer kans en informatie hebben om naar zichzelf te kijken. We hebben meer middelen om onszelf te ontwikkelen. Bij de oudere generaties merk ik dat ze vaak in een slachtofferrol zitten, zo ook mijn moeder. Als er vroeger dingen fout zijn gegaan dan is het enige dat een kind nodig heeft erkenning van dit gevoel. Zeg bv ‘ och meisje wat erg dat ik jou daarmee beschadigd heb blijkbaar. Zo heb ik het nooit bedoeld ik heb er spijt van’. Daar kun je zoveel mee oplossen. Moet je het wel menen he. Kinderen hebben altijd een ander perspectief dan ouders, die perspectieven en gevoelens invalideren lijdt tot verwijdering.

          2. Wat vreselijk ik heb t met jullie te doen , Lieve mensen wat je ook hebt gedaan, Ooit komen ze erachter dat de karma terug op hun zal slaan en zij krijgen dan ook t zelfde possie terug en dan van jullie klein kinderen onze lieve heer ziet dat ook en wij leven in een duivel of tewel n satanische wereld die misleidend is, Er zal n einde eraan komen aan al t verdriet en pijn.

          3. Ik begrijp jullie verdriet
            Maak het zelf mee.
            Verdriet is zo sterk omdat ik het niet begrijp altijd alles gedaan voor mijn kinderen leefde alleen voor hen.
            Begrijp niet waarom.
            Ik voel mij leeg alsof ik niet verder kan

        2. Beste Magda,

          het is idd niet te verwerken voor mij. Mijn zoon heeft een relatie die hem verbied normaal contact met ons te hebben. Ze isoleert hem van iedereen. Heel soms krijg je een aardig appje terug , maar meestal belt hij in haar opdracht om boos op ons te zijn. Of op zijn zus?
          Wat kan ik doen? Ben soms zo bang en eenzaam. Voor jullie sterkte!
          Liefs Inge

          1. Heel herkenbaar voor mij. Mijn zoon is twee jaar geleden van de een op de andere dag uit zijn huwelijk gestapt nadat hij een leuke collega had ontmoet. Zonder tekst en uitleg liet hij zijn ex en drie kinderen achter. Na een vechtscheiding van een jaar liet hij tijdens de uitspraak van de scheiding vastleggen wel voor zijn kinderen te willen betalen maar ze niet meer wil zien. Hierdoor zagen wij onze kleinkinderen ineens ook niet meer. Ik appte stiekem met mijn oudste kleindochter die ons zo graag wilde zien. Om een lang verhaal kort te maken, het contact tussen de kleinkinderen en ons is weer hersteld. Hoewel mijn zoon zei hier geen probleem mee te hebben heeft hij een paar maanden geleden, nadat hij ineens erg kwaad werd, het contact met ons en de rest van onze familie, ook verbroken.
            Op de achtergrond resoneert de nieuwe vriendin mee, die o.i. veel narcistische trekjes heeft. Zij wil zelf geen kinderen dus ook de kinderen van mijn zoon niet in haar leven. Zij heeft de afscheidsbriefjes voor de kinderen van mijn zoon getypt. Die hebben wij in februari netjes afgegeven, niet vermoedend dat het “bombrieven” waren. Het verdriet van onze kleinkinderen sneed door onze ziel toen de jongste zei dat het net was alsof papa nu dood was.
            Dat hebben we proberen uit te leggen aan onze zoon. Het gevolg was dat hij ontplofte en met een kwade kop de deur uitliep. Sinds die tijd horen we niets meer van hem,
            Mijn afhankelijke zoon ziet niet hoe hij steeds meer in het web van deze narcistische vrouw verstrikt raakt. Hij heeft alles voor haar achter zich gelaten en de vraag of het ooit weer goed komt houdt me dagelijks bezig. En als we elkaar weer zien hoe moeten we dan verder, waar pakken we de draad op of is er van die draad ook al niets meer over?
            De tijd zal het leren maar voor nu overheerst de pijn, het onbegrip over wat wij “fout” hebben gedaan en de angst dat ik hem nooit meer zal zien.

          2. Wij zitten in dezelfde situatie. Onze zoon heeft door zijn vrouw ons aan de kant gezet.Hij is 4 jaar geleden vertrokken naar Spanje en we hébben nooit nog wat vernomen van hem.Ik heb geen adres en alle verbindingen heeft hij stop gezet en dit na het resultaat,…dat zijn vader Alzheimer( 89 nu )heeft,hij wil er niks mee te maken hebben dat is mijn conclusie. Ik vind dit een laffe de daad en dat voor een Officier .Hij is op u 50 jaar op pensioen gegaan.Veel verdriet zijn vader beseft het niet gelukkig.Waarom moeten we ons geld aan hem geven(erfenis) .zijn wij niet baas over ons eigen geld.

          3. Beste Inge,
            Herkenbaar, sedert mijn zoon een relatie heeft is hij altijd boos en aan het ruziemaken tegen mij. Hij heeft nu afstand genomen. Nooit gedacht dat dit ‘ons’ zou overkomen. Gebroken…..

          4. Dat is verdrietig Inge. Het lijkt naar narcisme.
            Mijn vader hield ons weg bij onze opa en oma. Ik heb ze amper gekend. Intriest. Mijn vader was narcist en isoleerde mijn moeder van haar ouders. Mijn moeder had geen lef om ertegen te vechten. Ze scheelden 17 jaar. Verschrikkelijk liefdeloos huwelijk en dito opvoeding.

        3. Groot gelijk. Ik heb 5 kinderen op de wereld gezet en hen met alle liefde die ik had graag gezien, geknuffeld. Ze mochten de hele klas uitnodigen, Ik heb al de warmte gegeven die ik zelf niet heb gekregen. Ik wou en wil nog steeds een goede moeder van 59 jaar zijn. Ik ben alleen waardoor de pijn je hart verscheurt. Geen van de 5 toont interesse. Ok dan nog, maar de kleinkinderen ken maar half. Ij heb zoveel liefde te geven. Maar ik mag niet

          1. Hilde,
            jammer dit te horen, maar misschien gewoon jouw perceptie. Iedereen heeft zijn leven en is bezig, dus misschien ligt het probleem bij uzelf en bent u te empatisch en gefocust geweest op uw kinderen. De argumenten doen me wat denken aan: omdat ik jullie heb opgevoed, dienen jullie nu mij aandacht te geven. Helaas werkt de wereld zo niet en kies je je familie zelf.

          2. Wat vind ik dat erg voor je, Hilde. Het is niet te verwerken en hiermee te moeten leven is hartverscheurend. Ik weet dat. Elke morgen word ik wakker met dit verdriet in. Ik hart dat ik heel de dag met me meedraag. ‘Tuurlijk heb ik iets niet goed gedaan, dat voor mijn dochter en zoon een doodzonde schijnt te zijn waar ik nu straf of zo voor krijg. Ik heb ook om vergeving gevraagd en het was uitgepraat. En toch mij niet meer willen betrekken bij hun leven … Ik blijf voor ze bidden en zegenen hen. Alle herinneringen die wij samen gemaakt hebben koesteren ik. Het is wat het is.

        4. Dank u , deze verwrongen situatie daar zit ik ook in .

          Ik ben geen slachtoffer , ik ben iets verloren …..en ik krijg het nooit meer terug …..

        5. ik ben een vrouw van 69 jaar en weduwe heb een dochter van 52 jaar ik heb ze een goede opvoeding gegeven ze heeft nooit iets tekort gehad zelf als ze getrouwd was ,heb ik ze met alles geholpen financieel voor haar huis te kopen en kosten aan haar huis omdat haar man niet kon werken hij was aan de ziekenbond maar sedert dat haar vader 5 jaar overleden is , is ze zoveel verander ze laat mij veel alleen amper komt ze eens al ik eens wat vraag of zeg altijd een snak en een beet krijg ik , ik laat ze altijd gerust , maar nu heeft er mij iemand zwart gemaakt op facebook en die iemand is een vriendin van mijn dochter , ik ken haar schoonmoeder van die vriendin van mijn dochter , ze schreef naar mijn dochter dat ik zou gezegd hebben tegen haar schoonmoeder dat het heel slecht ga tussen mijn dochter en haar man en zou niet weten waarom ik dat zou zeggen het gaan zelf heel goed tussen mijn dochter en haar man en sinds dien is het nog veel slechter geworden , ze verwijt mij dingen en verzin dingen van in haar kindertijd en jeugd weet niet waar ze allemaal haal , ik leef nu verder met zeer veel verdriet en pijn en ik begrijp haar niet meer

        6. Er is bijna geen 1 ouder die het makkelijk heb mijn ouders overleden ik ben zelf moeder 2 dochters ik begrijp mijn ouders nu die hebben het pittig zwaar gehad 1 zoon overleden en nu in deze tijd is het voor veel ouders zwaar met die corona geen vaste banen ze woonde eerst op hunzelf weer terug in huis niet makkelijk ze bemoeien zich overal mee maar deze jeugd heeft het ook moeilijk geen vast te banen huren te hoog waardoor kinderen veel te lang thuis moeten wonen ook niet goed voor hun eigen ontwikkeling teveel om
          Op te noemen waardoor er irritaties ontstaan als je continu op mekaars lip bent ik noem dit chaos tijd met alles en proberen je er nog prettig bij te voelen veel sterkte voor alle ouders

        7. Mevrouw,
          Ik herken mij ten dele in jullie verhaal.
          Mijn man en ik zijn ook 35 jaar gelukkig getrouwd en hebben altijd alles voor onze twee kinderen gedaan.
          Met onze oudste zoon hebben wij een uitstekend contact.
          Onze dochter evenwel, die wil ons niet meer zien.
          Waarom weten wij niet. Wij hebben haar laten studeren, hebben haar financieel gesteund om een appartement te kopen.
          Nadat alles ingericht was zei ze dat ze afstand wou.
          Haar was zou ze wel in de wasserij doen (zij heeft nog geen wasmachine), haar auto heeft ze verkocht zodat zij niet meer naar ons kan komen (woont 65 km ver), zij neemt nooit de telefoon op en antwoordt nooit op sms’jes en toen wij eens langsgingen zorgde zij dat zij weg was en toen wij haar belden om te zeggen dat wij aan haar deur stonden, heeft ze de politie op ons afgestuurd.
          Wij moeten uit haar buurt blijven hoewel wij bijna nooit langsgaan.
          Dat doet ons ontzettend veel pijn en weten echt niet wat wij haar misdaan hebben.
          Weten ook niet of het ooit nog goedkomt.
          Gelukkig hebben wij nog een goeie en attente zoon en schoondochter waarmee het nog altijd goed klikt.
          Je bent zeker niet alleen en ik wens je veel sterkte toe.
          Tracht net als wij van je leven te genieten en te beseffen dat de ouders soms geen enkele schuld treft.

          1. waarschijnlijk is dat juist het probleem, dat u niet begrijpt wat haar redenen zijn terwijl ze die hoogst waarschijnlijk toch wel degelijk heeft proberen uit te leggen. U somt praktische dingen op die u voor haar heeft gedaan. Opvoeding en een gezonde emotionele band aan gaan gaat over meer dan het geven van dingen.

        8. Uit zelfbescherming ga ik vanaf vandaag zeggen dat ik niet meer mijn kinderen wil zien. Meeste verhalen gaan over kinderen die schade hebben van hun ouders. Ik kan zeggen en ook als ik om me heen kijkt is dat er veel kinderen zijn die hun ouders pijn en schade toebrengen. Wat ik ook doe, de waarde zien hun niet, maar wel klagen wat ik allemaal niet doe en alles wat in hun leven niet lukt is mijn schuld. Genoeg, het maakt mij kapot van binnen. Vanaf nu kan er gezegd worden dat ik niks doe. Genoeg dat de problemen die ik niet veroorzaak ik een oplossing bedenk en er voor opdraai . Genoeg met het manupileren van situaties. Ze zijn volwassen en verantwoordelijk voor hun eigen gedrag en dit houdt ook in dat ze het recht niet hebben om mijn vrijheid, mijn geluk kapot te maken. Ik zie hier reacties dat ouders bang zijn om eenzaam te zijn later, ik ben bang om met hun samen te zijn als ik hulp nodig heb. Liever eenzaam dan iemand om me heen die me continue pijn doet.

          1. ❤️Wat je aan het einde schrijft ,dacht ik precies hetzelfde .

            Ik ben ook bang om met hun samen te zijn als ik hulp nodig heb .
            Alle verwijten die er dan nog zijn , en ik zou niet weten welke , maar mijn schoondochter verzint vast wel iets.

            Het enigste wat ik hoop ,is dat hun kinderen net als die van mij zijn ……….
            Vul maar in 😉

          2. Het is eerste kerstdag en heb net dit artikel over ouderverstoting gelezen. Ook mijn dochter van 34 laat niets meer van zich horen of zien. Deze periode,s herhalen zich keer op keer en bij mij is rek er nu uit. Ik kom alleen in beeld als ze geld , onderdak, kleding, eten en aandacht nodig heeft. Als ze dat van mij heeft gekregen dan word ik weer in de hoek geschopt en word er niet meer na mij omgekeken.
            Als ik zelf bel dan moet ik me niet met haar bemoeien, ze leeft haar eigen leven en ik moet eindelijk eens begrijpen dat ze volwassen is.
            Ik moet hier nog wel vermelden dat mijn dochter een borderliner is maar ik heb naar eer en geweten daar altijd rekening mee gehouden en ook altijd hulp gezocht voor haar.
            Maar ik ben nu bijna 70 en ik kan het niet meer. Ik sta net als u op het punt om zelf de band te verbreken omdat het steeds opnieuw beginnen teveel pijn doet. Ik kan het niet meer.

            Ik stop met vragen om iets waarvan ik weet dat het me niet gegeven kan worden.

          3. Omdat ik u goed begrijp hier een reactie. Ik heb dit met een van mijn kinderen. Er kwam heel moeilijk over en weer contact tot stand na zijn huwelijk. Toen wij er mee geconfronteerd werden wat er in zijn gezin speelde werd de schuld gedeeltelijk in onze opvoeding gelegd. Ik heb dit genomen, maar elke “kleine fout” die ik bega wordt vooral mij aangerekend. Ik vind het ondertussen heel moeilijk dat ik niet gewoon als mens benader wordt naar als iemand die niet voldoende liefde heeft opgebracht en opbrengt. Ik troost me met de relatie net de andere twee maar ik ben inwendig boos om vooral als falende ouder benadert te worden. Dus ik begrijp u wel.

          4. Een moeder,
            Dankje voor dit bericht waar de duidelijkheid en waarheid naar voren komt.
            Pluk de dag!

          5. Hallo een moeder, wow wat een krachtige verhaal. Zover ben ik nu ook. De maatschappij vindt dat je inderdaad alles maar moet pikken als moeder zijnde. Dat je niet voor jezelf op mag komen. We zijn geen deurmatten! Ook ik heb naar mijn hart en beste weten mijn kinderen opgevoed. En zie ze beide niet meer. Ze hebben wel het lef om hondsbrutaal via de app mij uut te schelden en mij als lopende geldautomaat te zien. Nu heb ik gekozen voor mijzelf. Niet meer. Hun geblokkeerd. Basta. Hier is jarenlang van verdriet en pijn aan vooraf gegaan. Altijd bereid geweest om te praten met ze. Enige wat ik nog heb gedaan na bedreiging van hun kant is;
            Geappt; dan is het toch opgelost? Waarom doe jij dan nog zoveel moeite om mij dit te appen?
            Vaarwel.
            Het was voor mij de druppel en klaar. Ik ben een mens en geen voetveeg. Het is afgelopen.
            Iedereen maakt fouten als ouder maar mijn mond snoeren en alleenmaar klagen en leugens verspreiden en zelf er niks aan doen om het op te lossen? Toedels, het is klaar.

          6. Ik heb zin om deze reactie te kopiëren en naar 2 van mij 3 zoons te sturen. Ik herken dit en ben het hier
            H E L E M A A L mee eens.

          7. stuurde mijn moeder of vader maar dit naar mij laten ze teminste ook horen hoe ze over mij denken ivp dat hypcriete gedrag

          8. Eindelijk goed verhaal,tis beter ze te verwaarlozen(in positieve zin) ook voor je zelf,als altijd maar horen van ouders ,van ik heb ze goed opgevoed,in alles gesteund ,veel voor hun gedaan,Tot 18 en dan moet het echt ophouden.Geef ze op tijd de vrijheid en laat ze fouten maken.Ze moeten leren te accepteren wie ze zijn.Als ik toen wist wat ik nu weet,tuurlijk zou ik het anders opnieuw doen.Wij doen allemaal maar wat,in deze hectische materialistische bedorven maatschappij

          9. 100 % waar.
            Narcisne viert hoogtij.
            Het lijkt wel een epidemie.
            Voed een kraai op en hij zal je de ogen uitpikken zegt men in Spanje m.a.w stank vr dank. 2 kids. Gelukkig 1 schat, helaas 1 ondankbare. Beide verwend dus dat is t ook niet. Gewoon aard vh beestje. Genenkwestie. Wil me ook niet hechten aan toekomstige kleinkids want hard genoeg houden ze die zo bij je weg. Beter alleen dan in slecht gezelschap.

        9. Ik herken mij volledig in uw reactie. Er wordt door de maatschappij te vaak uitgegaan van kinderen als slachtoffers. Ook ‘goed’ opgevoede kinderen besluiten soms het contact te verbreken en blijken soms het idee te hebben een rotjeigd te hebben gehad. Niet zelden is dit te wijten aan een geheugen dat vervormd is en ingegeven door mensen die een verkeerde invloed op hen hebben maar zich toch ‘therapeut’ noemen. Helaas.

        10. Fijn artikel van Lieve Coyttyn
          en de reactie van magda daarop . Ik wil daarbij aansluiten met de volgende gedachten : Het gaat niet om
          Opvoeding maar om Zijn .
          Het proces van zich staande houden ( het zijn ) in onze maatschappelijke ontwikkeling
          De oorzaak is naar mijn idee dat wij elkaar verliezen door de eisen aan welke wij denken te moeten voldoen in de samenleving. De grote kunst daarbinnen is weten te relativeren: “Hier sta ik nu, dat wil ik bereiken , ik heb een familie en
          hoe hou ik dit in een gezond evenwicht .” Deze vraag aan jezelf te kunnen stellen is 1 .
          .Kun je dit of loop je daar vast.
          Als niet gescheiden en gezonde ouder van 3 volwassen dochters denk ik
          dat mijn 2 oudsten daar de draad kwijt raakten .
          Zij zijn immers al lang uit huis
          Ik denk dat op het scheidingsvlak van einde universitaire studie of HBO opleiding of kundig praktische of wat dan ook , het moment van losmaken daarvan ,een wankele stap is .
          Ouders kunnen nog maar beperkt hulp bieden ,de vriendenkring valt uiteen of gaat veranderen
          De omgeving vraagt aanpassing . Zussen of broers staan er anders in .Grote reizen maken .Samenwonen of niet .Solliciteren
          Omgaan met belasting , verzekering etc Keuzes maken
          Het is de kunst te blijven
          relativeren : voor dit stuk ga ik
          de rest laat ik , anders is het me te veel .
          Beste Psychologen help gezond te leren relativeren.

        11. Beste Magda,

          Ik ben op zoek naar mensen zoals u. Wat u meemaakt, maken mijn man 82 en ik 78 ook mee. Zelf ben ik 14 jaar lang uitvaartspreker geweest en weet hoeveel verborgen verdriet er bestaat. Thans ben ik over dit onderwerp een boek aan het schrijven. Geen idee of het mogelijk is om met u in contact te komun.
          Intussen wens ik u alle sterkte toe. Henny

          . .

          1. Beste Magda,
            Ik wil met je contacten.
            Kinderen van generatie nu hebben geen respect voor ouders. De grootste fout die ze maken is ouders beschuldigen. Wij hebben ze 9 maanden in buik gedragen, 3 maanden in armen levenlang in ons hart. Ze denken dat ze eeuwig leven hebben. Ik denk nu aan mij zelf.

        12. Herkenbaar , heb mijn enige zoon goed opgevoed ! Denk wel eerder teveel liefde en geld dan andersom . Ziet mij niet meer staan en niet het lef om uitleg te geven ! Heeeeeel pijnlijk !chantage om aandelen van de zaak of mijn kleinkinderen niet meer zien !heb gekozen voor mijn kleinkinderen te zien ! Blijf het onbegrijpelijk te vinden !en is een zeer diepgaande pijn 🥲

        13. Heel duidelijk beschreven door Magda . Ik denk dat het “afnavelen “ soms niet lukt .
          Ik dacht altijd dat gebeurt in de puberteit ,en daarna kom je af en toe eens kijken hoe het met je ouders gaat ( en visa versa) en trekt je je eigen plan ,
          maar na een opleiding , universitair of niet , kan de vroegere thuisbasis als belemmerend worden ervaren voor de eigen idealen ,en even worden uitgegumd , zodat de eigen zich ontwikkelende visie aan het eigen plaatje gaat voldoen .Daarbij ,de maatschappij vraagt met het alles doordringend internet om totaal andere gerichtheid .
          Totaal andere levensdoelen worden bv in die zin moeilijk overbrugbaar op het sociaal persoonlijk vlak . De tijdgeest kan een wig drijven in het tussen menselijke onderling .
          Je moet lenig van geest zijn om puur objectief naar het ouderlijk huis en de eigen ontwikkeling te blijven kijken .
          En dit wordt ook van ouders verlangt en van de opgegroeide zussen en of broers . Hoe blijf je gezond meeleven met elkaar ondanks grote verschillende idealen en de daarmee ontstaande
          onderlinge wrijvingen (, hoe die zich gedraagt is idioot etc)
          En als ouder kun je ook niet meer garant staan om het in het gezin wel te herstellen, want er is geen gezin meer en de wegen van de gezinsleden voeren te ver uit elkaar om er goed over te spreken .
          Ouders hebben ook geen zin in partijvorming tav 1 van hun kinderen , zij zoeken naar de beste weg , ook al is die er niet en zo kan de beste weg ook een doodlopende weg worden.

        14. Ben het met u eens er wordt te veel nadruk gelegd dat ouders dan maar schuld hebben. Wij zijn allemaal individuen met eigen inzichten eigen meningen als er goed naar elkaar geluisterd wordt en de meningen van ieder respecteerde kan je nader tot elkaar komen. Bij mij is er een leegte ontstaan zodat ik niet verder kan.

      2. T is n gestoorde maatschappij in deze wereld, Als ik na gaat Wat een ouder voor n kind heeft gedaan vanaf de poepluiers tot dat ze volwassen zijn ,Vind ik persoonlijk dat n ouder wel gewaardeerd te worden ipv dat je moeder of vader verstoot , Waar is het Respect gebleven wat we als ouders hebben mee gekregen van onze ouwelui?

        1. Hallo elma

          jij hebt makelijk praten zeg mijn ouders hebben zat voor mij gedaan maar ik ben de laaste 10 jaar als minder dan een hond behandelt en dit omdat ik geen geld op mijn rekening heb een rag bak heb en patat bakker ben??

          of je de koning bent of een vuilnisman je krijgt het respect wat je geeft en andersom dus als mijn moeder mij beledigt of kleineert of naar beneden praat of treiters kan ze het terug verwachten

          en kom niet aanzetten met kweek wat meer huid of het is maar een grapje alles kent zijn grenzen

          mvg ronny

    3. Helemaal mee eens. Ik heb mijn dochter nu al 11 jaar maar één hele dag bij elkaar gezien omdat haar vader haar van mij verstoten heeft. Daarvoor woonde ze (behalve elk tweede weekend) bij mij en hebben we het altijd fijn gehad. Toen het me weer niet lukte een regeling te treffen om mijn dochter te zien, zei de vader bij de uitgang tegen mij met een glimlach: ‘ Schönes Leben’.

      1. Zeer pijnlijk voor jou !! Maar ook bij ons, als niet gescheiden ouders, willen onze (volwassen) kinderen (43 & 40 ) geen contact meer met ons. Wij hebben met behulp van een psychologe het “verleden” trachten op een rijtje te zetten. En zij raadt ons aan nu vooral voor mekaar (m’n man en ik ) te zorgen. Natuurlijk blijft de band ouder – kind heel belangrijk. En we zullen altijd van hen houden. Maar ergens is er ook zoiets als zelfbescherming. Wij zijn van plan ook met een notaris te overleggen hoe we dit praktisch moeten “oplossen”. Wij, die zo zuinig geleefd en gespaard hebben in het verleden, moeten we nu alles laten “opsouperen” door onze volwassen kinderen, waaronder één geld van ons eist, zonder werk te zoeken ?? Wel : zij hebben het recht hun eigen weg te volgen, maar wij ook. Al ben ik een zeer gevoelige moeder, maar ergens moet men een (rationele) grens trekken ! Veel moed aan allen die in een dergelijke situatie zitten !

        1. Magda, ik kan jouw leed goed volgen. Ik heb ook een dochter die mij glashard zei dat ik niet moet denken dat ik altijd welkom ben. Nb kom ik 8 van de 10 keer om klusjes voor haar te doen. Ook wil ik graag mijn kleinzoon zien. Als kinderen een goede jeugd hebben gehad, is er geen reden om ouders te verstoten. Ik heb zelf een zware jeugd gehad, maar mijn ouders bleven in mijn leven. Het Kwaad in de wereld neemt toe en ook dit kwaad hoort daarbij. Ik zie het als een kwaad. Als je er niet meer bent, willen ze wel hun erfdeel. Het is zeer kwetsend.

        2. Hallo ,
          Dank voor uw schrijven .
          Ik wilde tóch even delen , dat ik in een soortgelijke situatie zit , 2 kinderen , 33 & 30 , een zoon en dochter . Parralel lopend aan jullie verhaal . met als enig verschil dat ik in mei 2009 , na een 23 jarig ongelukkig en gewelddadig huwelijk , op een behoorlijk nare wijze , gescheiden ben van mijn toenmalige echtgenoot . Het blijft moeilijk . Ik heb nu sinds 8,5 jaar geen contact meer , geen idee waar ze wonen , geen telefoon nummer , ( misschien ben ik wel oma inmiddels , ik word dit jaar 58 ) ….. Maar ik voel me sinds ongeveer een jaar niet langer schuldig , ik heb dit lopende hoofdstuk eigenlijk afgesloten . Beiden hebben vooraf duidelijk te kennen gegeven mij nooit meer te willen zien of horen ! 😥😥 , Zonder enige DUIDELIJKE uitleg … Eigenlijk ben ik 7 jaar lang gestopt met leven . Elke dag opnieuw die hoop dat het wel weer goed zou komen . Maar tja , ik hield en hou mezelf voor de gek . Dat snap ik inmiddels mbv een psycholoog die ik sinds ongeveer een jaar geleden wekelijks ben gaan zien . Dit is voor mij een hele grote steun / hulp geworden , om eindelijk een punt achter deze situatie te kunnen zetten en om mijn eigen leven weer op te pakken . Heel moeilijk , maar stukje bij beetje wordt het dragelijker .
          Er komt weer ruimte voor nieuwe dingen , ik zonder me niet langer af , geen zelfverwijten meer … en ik hoop op een dag een nieuw maatje te vinden , met wie ik samen gelukkig oud mag worden . Dat heb ik wel verdiend na al die eenzame , maar vooral pijnlijke en droevige kinderloze jaren .
          Ik ben té jong om alleen te zijn op mijn leeftijd . En ik heb voor mijn gevoel nog een hoop liefde te geven … Ik ben er inmiddels ook wel klaar voor om wat liefde en gezelschap terug te ontvangen .
          Is dat egoïstisch ??? NEE !
          Dat is het absoluut niet !
          Ook ik ben met de notaris in conclaaf geweest . ( mbt het eefdeel van beide partijen )
          Maar daar zijn vele constructies mogelijk . Zelfs om alles te schenken aan een goed doel . En ja , ik vind het hypocriet om kinderen die niet langer om mij geven en absoluut alle vormen van contact verbroken hebben , een CADEAU na te geven .
          Ik had daar eerst behoorlijke schuldgevoelens over , maar naar mate de tijd zich heeft gevorderd , is dat bijna non existent geworden . Onvoorwaardelijke liefde ? Daar ben ik ook enigszins van terug gekomen . Ze zullen natuurlijk altijd biologisch gezien mijn kinderen blijven . Maar de harde realiteit is , dat het voor mij daar nu ook op houdt . Zelfs hun stemmen kan ik me niet langer herinneren . Volgens mijn huisarts is dat hetzelfde met een rouw proces , wanneer je een dierbare verliest … Het laatste wat je kwijt raakt is de stem . Nog wel een foto van beide in mijn woonkamer , van een gelukkiger moment . Dat nog wel .
          Ik wens jullie ALLE sterkte en draag jullie beide een warm hart toe ! En misschien wel het belangrijkste , jullie zijn niet alleen .
          Liefs ,
          Hartelijke groet , ( ik hoop dat deze boodschap jullie beide in goede gezondheid treft ! )

          Herma Swart ⚘🌻❤
          Proost , op onze gezondheid ! 🍷🍷🍷

          1. Hallo Herma,
            Jouw verhaal is nijn verhaal. Bijna identiek. Mag ik vragen welke psycholoog je hebt gehad en waar. Ik heb al enkele psychologen gehad, het heeft mij totnutoe niet geholpen.

          2. Hoi
            Ik weet dat
            Dit lang geleden geschreven is
            Het raakt mij enorm vandaag
            Hoe gaat het ondertussen met jou als ik vragen mag
            Ik ga zelf op dit moment door ao een moeilijke periode.

    4. Eens! Ouderverstoting is een ingewikkelde situatie die niet altijd (h) erkend wordt. In het boek van Monique Meulemans lees je hier meer over. Iedere situatie is een situatie opzichzelfstaand. Bovenstaande lees ik met dubbele gevoelens.

    5. Hallo Lucille,
      Ook ik ben helaas ervaringsdeskundige. Volledig buitenspel gezet door mijn ex-partner en nu al 7 en 5 jaar geen contact meer met beide kinderen. Alles geprobeerd om contactherstel te bewerkstelligen onder begeleiding van een gerenommeerde systeemtherapeut maar alle voorstellen zijn ondermijnd. Immers, om een psychotherapeut te bezoeken moet je wel ziek zijn in je hoofd en dat zijn zij niet. Het maakt me moedeloos, zeker nu ik ernstig ziek ben en in het eindstadium zit. Ik heb gestreden, maar heb de energie nu niet meer. ‘Het komt wel goed’ en ‘Loslaten’ zijn inmiddels dooddoeners geworden. Ik probeer te kijken wat nog wel mogelijk is, maar mijn creatieve geest is inmiddels opgedroogd. Familie kijkt weg, ook niet echt lollig. Het gevoel van eenzaamheid en het groeiende verlangen om er niet meer te willen zijn om de emotionele pijn niet meer te hoeven voelen beginnen te domineren waar eerst nog ambities me op de been hielden. Wie heeft er nog waardevolle suggesties om deze laatste fase enigszins draaglijk te maken (PS Ik ben niet gelovig!)

  3. Spijtig dat er voorbijgegaan wordt aan de situaties, vooral in echtscheiding” waar kinderen onder een zelfbeschermende stolp kruipen omdat ze in een loyaliteitsconflict zitten. De opinie van Lieve om het afwijzend gedrag van kinderen t.a.v. hun ouders te plaatsen is in 2 situaties gezond voor het kind. Als de afwijzing in proportie of gerechtvaardigd is of na de ontwikkeling en opvoeding wanneer het kind als volwassen de capaciteiten en onderscheidingsvermogen heeft ontwikkeld om dat “zelf” te beslissen. We mogen kinderen geen boodschappers maken en zeker niet de verantwoordelijkheid overdragen. Ik zie zo vaak in echtscheidingen dat kinderen net geen onderscheidingsvermogen meer hebben om dat ze overgeleverd zijn aan de dynamiek tussen de ouders. Het klopt dat een paradoxale omkering van de verblijfsregeling niet zomaar kan gebeuren. In hybride cases van “ouderverstoting” transporteer je de problematiek van ene context naar de andere. Maar in pure cases zal je zien dat het gewoonweg één van de enige mogelijke uitwegen zijn om het kind een “veilige” opvoeding- en ontwikkelingscontext te garanderen. Maar voor het zover gekomen is hebben meestal vele betrokken professionals bij dat gezin al gefaald. Ofwel omdat ze de focus leggen op de kinderen en net niet op het conflict ofwel omdat ze dermate gedwarsboomd of tegengewerkt worden omdat er onvoldoende juridisch of afdwingbare maatregelen zijn. M.a.w de ouder waar het kind dan verblijft kan(wil) de verantwoordelijkheid niet aan. Waardoor het logisch lijkt om in pure cases minstens de kans en de verantwoordelijkheid bij de andere ouder te leggen. Ouderverstoting is de benoeming van het gedrag van een kind dat vervreemd van één ouder in kader van een echtscheiding. Het kind allieert zich met één ouder en verstoot de andere zonder gerechtvaardigde of proportionele reden. Daar horen 8 specifieke kenmerken bij om dat vast te stellen. De dramatische psychologische gevolgen voor een kind in die situatie zijn ondertussen door veel empirisch onderzoek aangetoond. Bovenstaande opinie kan gevolgd worden als men spreekt over een harmonische relatie ouder-kind, maar als er sprake is van een (pathologische) verstrengeling zoals parentificatie en spousificatie is het een heel ander verhaal!
    Vervreemding als gevolg van een (scheiding) waar een deel van een hele liefdevolle familie wordt weggeveegd, waar de rol van een ouder niet wordt erkend, waar transgenerationele psychologische problemen invloed hebben, waar kinderen één ouder “verstoten” als gevolg van emotionele beschadiging van de andere ouder….
    Vervreemding is een realiteit, maar als het de ontwikkeling van een kind schaadt moeten we ingrijpen. Ouderverstoting is misschien een vies woord voor wie daar niets of weinig over geleerd heeft. HEt fenomeen is nieuw in de menselijke geschiedenis. Nog nooit zijn er zoveel primaire gezinnen uit mekaar gegaan. Nog nooit zoveel samengestelde gezinnen en zelfs, zoals Prof. Mortelmans zegt, “gezinsconstallaties”. Onze kijk op “gezinnen” en zeker naar kinderen moet ook veranderen ….. laten we ook niet vervreemden van onze eigen maatschappij! De wereld is niet plat.. de wereld is rond!

  4. naar herhaaldelijke walging van het gedrag van mijn schoonouders . de types make loves nor war met ene joint in hune bek,,, MIJN OUDERS vader wordt door familie op handen gedragen vragen steeds voor geld eerst willen ze je binnenhalen van ja je moeder arm kindje ???? HEB ZOPAS AFSTAND GEDAAN VAN ERFENIS JA VAN SCHULDEN nu wilt de tante de erfenis niet nadat ze haar broer in de problemen hebben gebracht met piramidespel liegen en bedriegen marginaal soort?

  5. Waar ik veel vragen bij heb is de bewering die je leest en hoort dat ouderverstoting schadelijk zou zijn voor de ontwikkeling van kinderen. Maar meestal gebeurt deze zogenoemde ouderverstoting in zeer problematische omstandigheden, waarbij het mij erg moeilijk lijkt om te onderscheiden of de schadelijke gevolgen voor de ontwikkeling voortomen uit de zogenoemde ouderverstoting, dan wel dat de gevolgen voor de ontwikkeling en de ouderverstoting allebei een gevolg zijn van bepaalde moeilijke levensomstandigheden. Het wordt dan erg verleidelijk om in een versimpeld denken terecht te komen waar bij we denken te weten wat wat veroorzaakt, en we dat invullen volgens de stramienen die de tijdsgeest ons biedt, die Lieve hier mooi beschrijft. Mijn ervaring is overigens dat kinderen soms door hun ouders af te wijzen weer (eindelijk) verder kunnen met hun ontwikkeling — al moet ik toegeven dat het om situaties ging waarin sprake was van geweldpleging op het kind en/of een van de ouders.
    Een ander moeilijk punt is het volgende. Als je van ‘ouderverstoting’ een zin maakt, dan is het kind de actieve partij, die de ouder verstoot. Grammaticaal is het kind het onderwerp, en dus de verantwoordelijke. En de ouder is het slachtoffer. Hoezeer men dit nadien ook weer wil nuanceren, dergelijke beschuldigende taal is niet zonder effecten. Alweer een ander ‘sign of the times’ om erg polariserend te denken, erg zwart/wit. Is er aub geen andere term te bedenken?

    1. Beste Luc
      Uit uw beweringen kan ik opmaken dat u weinig tot geen ervaring hebt met hetgeen onder PAS valt of het systeem althans niet goed begrijpt. Onder dit syndroom vallen niet de kinderen die misbruik/geweld en of andere mishandelingen van de verstoten ouder hebben ondergaan.
      Volgens u is het dus niet schadelijk wanneer een jong kind jaren aan een stuk negatieve zaken hoort over een ouder en zo een verkeerd beeld vormt van een zeer belangrijk persoon. Meestal is de achterliggende gedachte die in het hoofd van het kind wordt gezet: ‘mijn andere ouder geeft niet om mij’. Het kind moet opgroeien met het idee dat het eigenlijk de andere ouder is die hem/haar verwerpt (en niet andersom). Volgens mij, is zoiets zeer schadelijk voor de ontwikkeling van een kind.
      Het is net door mensen zoals u dat mensen zoals ik zo scheef bekeken worden want tenslotte keert een kind zich toch niet zomaar af van een ouder, nietwaar?

      1. Inderdaad, het lijkt alsof anderen het beter weten want een kind verstoot zijn ouder niet voor niets.
        Dat mensen snel oordelen over zaken waarvan ze inhoudelijk niets van weten. Ik kwam er ook vrij laat achter hoe het gedrag van mijn ex( autisme en verstandelijke beperking) op mijn zoon. Mijn zoon woonde na de scheiding bij mij, maar in mijn tweede huwelijk werd ik na de geboorte van mijn jongste dochter erg depressief en mijn zoon was destijds 12 jaar, dat ik niet meer goed voor mijn zoon kon zorgen en voelde dat ik hem niet kon geven wat hij nodig had. Ik zocht een weg om deze rol als ouder van mij over te kunnen nemen. Eerst aan mijn moeder gevraagd om mijn zoon desnoods maar voor een paar maanden onder haar hoede te willen nemen. Let wel, ik ben door haar opgevoed en dat zij dit weigerde is voor mij altijd zo geweest, ik wist niet beter dan dat het altijd eenzijdig is geweest. Van mij werden dingen verwacht maar andersom waren er alleen maar dingen van je verwacht. Om over details verder te zwijgen. Omdat ik vroeger uit huis geplaatst geweest ben, gediagnosticeerd ADHD maar blijkt nu emotionele en lichamelijke mishandeling te zijn geweest. Maar misgediagnosticeerd omdat toen niet wist dat mijn moeder een vorm van autisme bleek te hebben. Dat dit juist effect heeft gehad op mijn keuze van een partner met dezelfde kenmerken wist ik niet maar de invloed ervan is erg onderschat. Ook al vond ik sommige dingen die mijn ex deed niet altijd begrijpelijk en ik toch dacht dat hij geen slechte vader was voor mijn zoon. Dus uithuisplaatsing was geen optie voor mij. Mijn moeder weigerde deze taak een tijdje te vervullen. Ik koos destijds voor dat wat ik dacht dat dat het beste was voor mijn zoon.
        Een paar jaar daarna verdween het contact en kreeg niet duidelijk een reden hiervoor en doorvragen zorgde ervoor dat hij steeds bozer werd. Maar wat ik wil vertellen dat de constante negatieve houding van mijn ex met autisme niet kan relativeren dat een partnerrol iets anders is dan een moederrol en deze niet ziet en ik heb het altijd ervaren als wrok koesteren voor mijn beslissing destijds om te gaan scheiden niet heeft verwerkt( dat is mijn mening), en dit uiteindelijk wel toe geleidt heeft dat mijn zoon mij als ouder heeft verstoten. Hij is ongekend wreed en rücksichtslos tegen mij. Hij is niet mishandeld of verwaarloosd, omdat ik niet wilde dat mijn kinderen hetzelfde mee zouden maken als ik had meegekregen in mijn jeugd waar ik nog steeds worstel en dat dit er nog bij komt, ontzettend zwaar is. Ondertussen heeft mijn zoon sinds kort contact met zijn halfzusje, mijn jongste dochter die vermoedelijk ook een vorm van autisme heeft en ook door een kleinigheidje het contact heeft verbroken en daarmee ook het goede contact met mijn kleinzoon ontzegt. En dat dit plaatsvondt kort nadat mijn jongste dochter na 15 jaar, want zij was een jaar of 10 toen mijn zoon ineens niet meer kwam. Ze heeft nooit behoefte gehad aan contact én ze wist ook hoeveel verdriet ik hiervan had. En dan na 15 jaar voelt dat als een mes in je rug. En dat vinden mijn kinderen normaal? Ik weet niet meer wat ik nog kan doen aan deze situatie. Ik hoop dat dit bericht een beetje helder overkomt bij de lezers want er gaat zoveel door me heen dat ik soms niet goed kan uitleggen wat er allemaal speelt. Ik wil hierbij een signaal afgeven naar andere ouders die met zulke pijnlijke situaties geconfronteerd worden is om er goed op te letten dat niet zozeer narcisme wat vaker genoemd is ook in blogs over ouderverstoting, maar dat ook autisme kan de oorzaak zijn. Met het verschil dat een autist het niet eens echt bewust is van het schadelijke gedrag en alle gevolgen begrijpt. Hij doet het niet expres. Maar als je een duidelijk vermoeden heb dat je ex misschien autisme kan hebben en niet kunt communiceren ten gunste van je kind dat je daar eerder hulp bij gaat zoeken. Ik kwam pas tot dit besef toen mijn zoon allang volwassen was. En nu lijkt het alleen maar dat mijn zoon mij het liefst zoveel mogelijk kapot maakt. En mijn dochter is zich daar mogelijk niet van bewust en is niet bereidt te luisteren naar mijn verhaal. Mijn zoon heeft ADHD wat ook in mijn familie voorkomt. Mijn zoon heeft ook nog eens 5 jaar geleden ongepland een zoon gekregen en die ik alleen ken van een foto op Facebook. Ik stuur wel een kaartje met zijn verjaardag en de jaarwisseling, misschien dat er een opening uit kan voortkomen. Ik ben nu een klacht aan het behandelen met het sociale wijkteam dat niet bereid was mijn verhaal te horen omdat ze mijn dochter ondersteunen maar blind varen op wat ze verteld en zelfs de bewijzen die het aantonen dat mijn dochter sommige situaties en gevoelens niet goed begrijpt maar dat juist tegen contactherstel werkt, maar tot nog meer afstand zorgt. Ik heb wel een luisterend oor gevonden bij de leidinggevende van het sociale wijkteam al is er nog geen verandering toch blijf ik proberen in gesprek te kunnen met mijn jongste dochter, maar nog meer om het contact met mijn 8 jarige kleinzoon die ik voorheen elke week te logeren had te herstellen. Buiten dat wijkteam heb ik ook een advocaat ingeschakeld om te proberen een bezoekregeling uit te laten spreken. Ik kan wel zeggen dat ik ondertussen behoorlijk moegestreden ben. Mijn zoon is 37, mijn jongste dochter 26. Heb nog een dochter van 31 waar ik goed contact mee heb en die heeft ook geen contact met mijn zoon, sinds mijn jongste dochter mij de omgang met mijn kleinzoon ontzegt is ook hun contract nauwelijks nog aanwezig, slechts om af en toe mijn kleinzoon te logeren te vragen en dat is pas na driekwart jaar dat hij afgelopen weekend dus bij mijn andere dochter was en ik ook mijn kleinzoon heb gezien. Het is een gecompliceerde situatie en het ergste is dat ik niet concreet weet waarom ze zo boos zijn. Ze negeren me, als ik probeer toch contact te krijgen dan word ik geblokkeerd en daar moet ik het mee doen.
        Misschien zijn hier nog mensen in soortgelijke situaties en zich ook in mijn probleem herkennen, dat het een steun kan zijn te weten dat je niet de enige bent die met dit vreselijke onrecht te maken hebben.

        Angela

    2. Dag Lieve

      Ik begrijp de teneur van het artikel en ergens is dat waar. Van verschillende soorten relaties worden ons ideaalbeelden opgedrongen en dat leidt tot teleurstelling en pijn.
      Het zou in elk geval een klein stukje van de pijn verzachten als er minder taboe op een breuk tussen ouder en kind bestond, laat staan wanneer het de moeder betreft.
      Voor mama’s en papa’s die slachtoffer zijn van PAS biedt jouw tekst weinig soelaas. Wie zegt dat wij op zoek waren naar een ideaalbeeld? Wanneer mijn kind op een bepaald moment na de scheiding bij vader had willen gaan wonen, zou ik daarover in gesprek zijn gegaan, ook al is loslaten moeilijk.
      Maar wanneer heel bewust het beeld dat je kind van jou heeft wordt kapotgemaakt en je ziet het langzaamaan gebeuren… Eerst begrijp je nog niet niet goed wat er gebeurt. Je voelt dat er een strijd aan de gang is maar je weet nog niet welke. Je kan je niet verdedigen of indekken. Je kind wordt moeilijk naar jou, is vaak boos op je, zegt dingen waarvan je zeker weet dat het niet uit zijn/haar eigen hoofdje kan komen… En dan plots is het te laat en gaan alle lichten uit.
      Dit heeft weinig te maken met een ideaalbeeld maar met een kind dat langzaamaan vergiftigd wordt en wordt weggetrokken van een liefhebbende ouder. Ik kan met geen woorden dat verdriet beschrijven, om mij maar zeker en vast om haar, wiens moeder werd ontnomen.

      1. Dag Hannah,
        Dag allen die hierboven iets verteld hebben.

        Ik ben ook een moeder die mijn dochter al drie jaar niet meer gezien heb
        Na de echtscheiding heb geprobeerd om de omgang met mijn ex zo soepel mogelijk te laten verlopen om voor ons dochter draagbaar te maken
        Maar zoals je het beschrijft
        je ziet, je voelt, je bent zeker dat er iets aan het gebeuren is, dat de andere partij je kind tegen je opzit
        Dat gebeurd zo langzaamaan
        je gelooft je oren niet wat je van de mond van je eigen kind hoort
        Wordt elke keer verrast
        Wordt beledigd, vernederd, door de slijk getrokken…
        En het enige waar ik toen aan dacht was: oh mijn lieverdje ze zijn je hartje kapot aan t’ maken
        Ik vond het zo erg dat ze zo gefrustreerd was, dat ik aan mijn kant probeerde rustig te blijven om voor haar gemakkelijker te maken. Zonder tegenspraak…
        Ze mocht alles zeggen als ze maar achterna opgelucht was…
        Zoals iemand die vergiftigd is en nadat overgeven heeft, beter voelt
        ……
        Maar plotseling werd stil en donker….
        ….
        Kon moeilijk geloven dat mijn dochtertje waar ik nog steeds zoveel van hou, mij niet meer wilt zien.
        Kan het nog steeds niet geloven…
        Mijn hart is geschuurd, de pijn is ondraaglijk, ieder vezel van mijn lichaam is bedroefd , beschadigd vergiftigd … ik leef niet meer
        Het hoeft voor me niets meer
        Behalve foto’ van haar lief gezichtje heb ik nog het litteken van het keizersnede , het navelstreng en een tandje van haar, die zijn mij zo dierbaar…
        ik heb die overal mee

        Elke keer dat de deurbel gaat hoop ik dat het mijn lieverdje is

        Ik blijf hopen dat ik haar ooit terug zal vast kunnen knuffelen en zal kunnen zeggen hoeveel ik van haar hou , hou dierbaar zij voor mij is , en dat alles wat er gezegd en gebeurd is dat helemaal niet haar schuld is
        Dat ik haar niets kwalijk neem echt niet

        Want ik heel goed dat ze diep van binnen heel veel van me houdt en dat ze misbruikt is met het doel om mij kapot te maken.

        Wat erg dat een jong kind op die manier misbruikt, opgebruikt wordt en erger nog doen het kind geloven dat dit alles zijn eigen gevoel en idee is…

        Ik weet het dat het hartje van ons kinderen, ergens in het verborgen, de trilling van de liefde die ze vroeger bij ons gevoeld hebben, meedragen en hen terug in herinnering zal brengen de liefde die we voor hen zo erg koesteren in ons hart.

        Ik kan mijn dochter en mijn herinneringen niet loslaten, want die zijn wie ik ben , die zijn mijn leven.

        De liefde verdraagt alle dingen
        Verduurt alle dingen
        Gelooft alle dingen
        Hoopt alle dingen
        De liefde faalt nooit

        Ik wens aan ieder ouder die met zo’n ondragelijk pijn leeft, veel sterkte, en geef aub de hoop om je kind terug in je armen vast te houden, niet op .

  6. Soms is er niet heel veel dramatisch aan de hand.
    Een kind wil zijn of haar leven leiden zonder de ouder.
    This is my life..vinden ze
    Iedere liefdevolle omarming van de ouder, hoe “normaal” ook, wordt min of meer genegeerd of toegelaten op hun voorwaarden.
    Het helpt om toeschouwer te worden als ouder en accepteren dat je er niet meer zo bijhoort en mag delen in hun leven als vroeger.
    Dat is heel moeilijk.

    1. Soms is er idd niets dramatisch aan de grondslag van een (hopelijk tijdelijke) uit elkaar groeien,liefdevol loslaten.
      De immer aanwezige twijfel of je wel of niet nodig bent, het juiste zegt,of doet voor je kind wat zoekende is. Vind het meer dan moeilijk, waarbij gevoelens als, afwijzing, teleurstelling, onbegrip, stroeve communicatie een rol spelen.
      Je kind wat uitspreekt dat thuis niet goed voelt,je weinig ziet, oppervlakkig of juist duidelijk grenzen stelt aan jou oprechte interesse door niet te willen praten.
      Aangeeft aan de andere kant dat je niet luistert,er niet voor hem/haar bent.
      Een voortdurend balanceren tss wel of niet nodig zijn.
      Naar jouw gevoel als ouder word niet gevraagd of ervaren als niet belangrijk.
      Verdriet brengt het mee, zeker als je partner we anders over denkt

      1. Exact mijn verhaal, ongelooflijk
        Dochter 22 gaat 5 jaar geleden studeren
        Haar studie (drama /acteren) brengt mee dat ze veel zelfonderzoek doet en veranderd. Haar zoektocht/weg nr volwassenheid is moeizaam en erg op zichzelf gericht
        Weg, zelfde humor, gezellig gieren van het lachen, moeder dochterband waar ik nooit zoveel als nu over nagedacht heb verdwijnt langzaam
        Altijd balanceren, op afroep als het uitkomt. Oprechte interesse die vlakaf wordt genegeerd of zelfs ergelijk is. Telefoongesprekken of korte bezoekjes die soms ronduit verdrietig zijn
        Verwijten die geuit worden
        Opmerkingenuit mijn naaste omgevingen waar ik niks mee kan, en mij nog meer doen twijfelen aan mijn moeder zijn en aan mezelf
        Vrij eenzijdige gesprekken als zij behoefte en tijd heeft
        Desinteresse naar ons als gezin, thuissituatie
        Waarom?
        Heb respect,begrip en tijd gehad voor haar weg/zoektocht maar de vervreemding doet zo ’n pijn
        Vind het ook echt een stil verdriet, heel diep in mij
        Voelt als falen

        1. Beste MP, ik begrijp je verdriet heel goed, ik heb hetzelfde meegemaakt met mijn dochter. Ik had een hele goede band met haar, ze is heel gevoelig, ik heb gedaan wat in mijn vermogen lag om haar een gezellig en veilig thuis te geven.
          Rond haar 20e is ze erg veranderd, het leek wel een ander persoon geworden, gevoel voor humor verdwenen, afwijzend naar mij toe. Het is logisch dat je je losmaakt van je ouders en soms gaat dat heftig, maar omdat het je kind is slik je veel. Inmiddels is ze bijna 40 maar is haar houding
          naar mij toe niet veranderd. Sporadisch is er contact en dat varieert van aanhankelijk tot vijandig. De problemen in haar leven schijnen nog steeds door mij te komen. Ik heb fouten gemaakt, maar dit gaat te ver. Dat je kind het als volwassene in zich heeft om je zo te behandelen vind ik eigenlijk een kwalijke eigenschap. Ik ben het nu dan ook zat. Na een lang (rouw)proces heb ik innerlijk afscheid van haar genomen. Niet dat we elkaar nooit meer zien maar ik laat het niet meer binnenkomen.
          Dat dit gedrag van kinderen de laatste tijd veel voorkomt is misschien omdat mensen steeds gevoeliger en problematischer worden.

          1. Best RV
            Ik heb het gevoel. dat jouw kind voor 20 jaar altijd op tenen liep en valse identiteit uit overleefstragagie/ overleefstand uit nood, zich volwassene voordeed zelfstandig, eigen behoeftes wegdrukt, en het eigenlijk niet aankon en lief en braaf (stil) gedraagd geen last wilt zijn, liever niet over problemen praatte b.v. school. Dat innerlijk opkropt. En mischien rond 20 jaar compleet instort mentaal eventueel eerste zware depressie, burnout, de jarenlange stress overleefstand in dat Diepe DAL vallen. En zelfs in de depressies zelfs vecht om ok’e te gedragen maar niet meer lukt. En opgeven moment ook niet wie zelf zijn alleen maar op overleefstanden hebben geleefd. Geen zelf ontwikking. Dan kan het normale jeugd lijken voor buitenaf, maar binnen in een jarenlange opgebouwde stress groeide BOM die barst rond bv. jongvolwassenheid.

            En dan kun je nog hard als ouder je best doen. maar het kind zal ook gefrusteerd raken dat hulp dingen niet werken en maar nog meer gefrusteerde worden door elke tegenslagen hulpverleners trajecten..

            Of ook wel wie was het meisje voor 20 jaar?
            Kind in de knel? nood? faalangstig? scchoolachterstanden? Of juist het kind die perfecte cijfers haalde zich kapot werkte of best deed. Of ook al waar waren de kleine hints van gaat eigenlijk niet zo goed. Op zijn slechts onuitgesproken verborgen trauma.

            Ps iemand die een depressief is kan compleet humor verliezen en ander persoon lijken. Depressie kan dagelijke strijd zijn.

            Het zijn mijn aanname
            Wens je veel sterkte.

          2. Ik ben zelf een moeder van 2 dochters, van 31 en 36 voel erg mee met de andere ouders die dit meemaken. Pas geleden is mijn man overleden en ik zit in een rouwproces, en weinig begrip van m’n oudste dochter, voor haar vader was er zoveel respect maar voor mij helemaal niet, nu nog erger geworden, er worden oude koeien uit de sloot gehaald, ik heb gefaald als moeder in haar ogen, ben een zwakkeling etc, terwijl er eigenlijk niks gebeurd is in mijn ogen, je moet het maar allemaal slikken en op eiren lopen, Als je teveel contact hebt is het niet goed ( bellen watsapp) en doe je rustig aan, dus dat een beetje beperken dan ben ik niet geïnteresseerd.Dat maakt me zoo moe en verdrietig. En als moeder denk ik dan , het enige wat ik wil is een knuffel of een lief woord. Soms weet ik niet hoe ik moet handelen naar mijn eigen kind toe. Vind het sneu voor mezelf. Altijd heb ik ze met respect behandeld en liefde gegeven en aandacht en krijg nu een schop en voelt, vooral nu dat mijn man overleden is of ik er als moeder niet meer toedoe.Dat snijdt door mijn ziel . Heb er zelfs slapeloze nachten van. Ik ga door een hel momenteel. Ook ik heb verdriet en moet van alles verwerken in deze rouw fase, maar daar wordt niet aan gedacht. Ze heeft zelf een dochter, wie weet later of Karma haar komt opzoeken (zelf ben ik 61)

    2. Dat ervaar ik ook zo, echter ik vind het een kwaad in het kind zeker als het volwassen is. Om niets of futiliteiten je ouders verstoten terwijl ze zoveel voor je hebben gedaan, beschouw ik als een kwaad. Mensen worden steeds gekker. Zeer triest.

    3. Eindelijk een goede reaktie die mij ook past.Geef ze de tijd om zichzelf te ontwikkelen,dit hebben ze nodig zonder verwijten of bemoeienissen van ouders met te hoge verwachtingen.Gun hun de kans in het leven ook eerst hun fouten te maken,Dan komen ze altijd naar je toe.

      1. hallo julot

        ik heb tot 2 keer toe het contact met mijn moeder verbroken 1x omdat ik 1 jaar aan mijzelf wou werken en hun = ( mijn ouderlijk gezin) mij = ( ik mijn vrouw en 2 kinderen) peste en treiterde de 2de keer omdat ze mijn kinderen mishandelt heeft

        ik heb nu weer een 3de keer contact maar dit gaat moeizaam. Alleen ik de rest van mijn en haar kant niet.
        ik ben wie ik wil wezen en zij/hun ook alleen als dat zo erg botst omdat hun vinden dat bepaalde mensen meer zijn als mens of recht van spreken dan botst dat.

        dus ja ik ben het deels met je eens alleen ouders doen ook onvergeeflijke dingen ze krijgt mijn kinderen i.i.g nooit meer te zien.

  7. Geza
    De reactie van een kind op echtscheiding is volgens mij gericht op zelfbehoud. Het veilige leven van het kind wordt overhoop gehaald door een of beide ouders.
    Afstand nemen is dan de redding. Soms komt dat moment pas jaren na de scheiding omdat kinderen vaak onbewust hopen dat het wel weer goed komt. Als dan blijkt dat dit niet gebeurt is dat reden om afscheid te nemen. Dit is mij in twee huwelijken overkomen.

  8. Beste Lieve,
    Er zijn diverse situaties mogelijk, maar als je echt te maken hebt met een narcist die je kind gehersenspoeld heeft en je kind sinds haar tiende bij je weghoudt, dan is dat nog wel eens heel wat anders dan even een tijdje je kind niet zien. Sinds 11 jaar (van haar tiende tot haar 21ste) heb ik haar maar 1 hele dag bij elkaar gezien.
    Deze problematiek kan en mag niet gebagetaliseerd worden. Het wordt tijd dat de weinig deskundigen die er zijn op dit gebied de wereld wakker schudden.
    Beste Lieve, het wordt tijd dat dit bekend gaat worden en de enorme problematiek van de narcistische persoonlijkheid die hierbij twee psychologische moorde pleegt wordt ingezien. Bij zowel sociale als juridische instanties.

    Eveline

    1. Met een persoon met een narcistische stoornis is geen “normale” relatie mogelijk. Charmant en lief naar buiten, binnenshuis, binnen relatie duivels gemeen. Daar moet zéker meer aandacht voor komen. Ze maken te veel kapot.
      Zeer pijnlijke situaties. Maar tegen zo n stoornis kun je niet op en moét je voor jezelf kiezen en de andere of kleinkinderen. Niemand laat zijn eigen kind alleen, een pijnlijk liedje, want soms is er geen keus meer. Bij mij een aangenomen dochter van mijn man. Zet kinderen tegen elkaar én tegen ons op. Heeft helaas ook nog eens een echtgenoot met een enorme rugzak die helemaal met haar mee gaat.

  9. Als kinderen jonger dan 10 jaar aangeven geen contact meer te willen met één van hun ouders, bestaat dan de mogelijkheid om hen te miskennen (het omgekeerde van erkennen) als ouder ? Dit lijkt de meest logische stap als je jarenlang duidelijk aangeeft dat je wel degelijk ouder wil zijn, maar dit straal genegeerd en miskend wordt. Wie de zorg en verantwoordelijkheid als ouder op wil nemen, maar hierin verhinderd wordt door de andere ouder zonder dat die hier een grondige en feitelijk aangetoonde reden voor geeft (een of andere vage bewering, is in deze voldoende), krijgt van familierechters te horen dat het niet nodig is om de ouder-kind-band te herstellen, ook niet met hele jonge kinderen van bvb. 7 maanden, 4 of 6 jaar. Het lijkt dan volgens de expertise van de rechter en de mening van de ouder die positie neemt tussen de andere ouder en de kinderen, ook beter om meteen ook je kinderen te miskennen en 100% afstand te nemen, niet alleen emotioneel, maar ook officieel en juridisch al blijkt de financiële kant plots wel een struikelblok. Daar worden ouders die hun kinderen wel willen opvoeden maar dit niet kunnen door tegenwerking van de andere ouder, plots wel hun verantwoordelijkheid op te moeten nemen. Deze houding is op z’n zachtst gezegd niet rechtlijnig en tegenstrijdig. Dit blijken familierechters tegen alle logica in, echter de beste oplossing te vinden : je kind mag je niet helpen opvoeden, je mag het ook geen genegenheid schenken en je mag geen enkele inspraak hebben omtrent schoolkeuze, hobby, noem maar op en opmerken dat er zaken scheef lopen mag zeker al niet, maar betalen moet je wel. Wie zijn wij om als leek de expertise van deze rechters tegen te spreken ? Als zij vinden dat een kind van 7 zijn of haar papa of mama niet meer moet zien omdat bv. een bed niet goed genoeg opgemaakt werd en omdat het kind aangeeft dat het geen goeie band heeft met iemand die het nog nooit ontmoette en het ook niet wil ontmoeten, dan is het waarschijnlijk best voor het kind om dat ver weg te houden van die persoon. Dat zou in het onderwijs trouwens ook best gebeuren : als een 4-jarig kind zegt dat het bang is om naar school te gaan, is het best om contact tussen dat kind en de school niet toe te staan want dat is beter voor de beleving van het kind. Waarschijnlijk is het dus veel beter om de ouder die de kinderen weg houdt zonder ernstige en aangetoonde feiten, helemaal carte blanche te geven om haar/zijn exclusieve stempel te drukken op de kinderen. Als buitengesloten ouder heb je wat je ook doet of laat, toch helemaal niets meer in de pap te brokken. Zelfs als je aan je wettelijke verplichting wil voldoen om te zorgen voor een goeie opvoeding, ontwikkeling enz. van je kind, wordt dit heel eenvoudig verhinderd. Waarom is het dan nog nodig om officieel nog ouder te zijn ? De vraag is dus : hoe je dus je kinderen van 0 tot 18 officieel volledig kunt afschrijven ? Dat lijkt in deze de beste oplossing gezien de volledige regie in handen gegeven wordt aan de ene ouder. Je laat dus best de kinderen los, wordt geëist, maar dan is de reactie hierop : dan wel graag helemaal. Dat de ouder die de kinderen weg houdt, dan maar helemaal zijn/haar plan trekt ermee.

  10. Vervreemding zonder aanwijsbare reden heb je eerder met een zoon dan een dochter. Wij hebben 1 zoon en die is heel druk met zijn werk. Buitenlandse schoondochter, die in haar eigen wereld leeft. Gewend is zonder intens familie contact te leven. Geen idee wat ze bezig houdt of waar ze wel of niet meezitten. Ik probeer op gepaste afstand contact te houden, dat altijd van onze kant moet komen. Ook alle moeite met zorgen voor eten, uitjes etc. Maar wij willen er zijn voor onze 2 kleinkinderen. We maken er het beste van, respecteren hun manier van leven en laten ons niet van de wijs brengen. Dus gewoon er zijn als ze dat vragen en steunen waar het kan. Maar leuk is het niet. Ik had me het heel anders voorgesteld. Veel warmer.

    1. Beste Dora,
      Jouw beleving met je zoon lijkt wel op mijn beleving nu.
      Heb ook 1 zoon met sinds kort een buitenlandse vriendin en stapelverliefd kijkend door een roze bril. Komt uit China, toekomst onbekend, haar ouders in China, sparen voor haar terugkeer na haar studie hier.
      Haar ouders zullen niet naar Nederland komen.
      Het heeft 3 maanden geduurd voordat wij haar mochten ontmoeten. Haar ouders mochten van niets weten: geen buitenlandse liefde!
      Mijn zoon wil kinderen en zij heeft vanaf het begin te kennen gegeven geen kinderen te willen.
      De band met onze zoon is aan het verslappen; weinig tijd meer. Zij mist haar ouders. Haar studie hier duurt tot 2022.
      De communicatie verloopt in het Engels. Soms dodelijk vermoeiend constant Engels te praten.
      Ik mis mijn zoon ontzettend erg; wij waren gewend hem wekelijks een paar uur te zien en mijn man ziet dat maar onderneemt geen actie door met zoonlief te praten.
      Zoon is 35 jaar en zij 7 jaar jonger.
      Het appartement van mijn zoon zag er altijd uit om door een ringetje te halen. Nu is het een grote puinhoop.
      Ze doet erg weinig in het huishouden. Mijn man en ik zijn ermee gestopt om oud papier e.d.voor hem weg te brengen.
      Ik zit echt in een dilemma: hem daarop aanspreken dat ik het contact mis of met rust laten en niets laten horen.
      Afgelopen zaterdag zou hij bellen en sindsdien wacht ik op zijn telefoon tje. Reageert niet op appjes die ik hem summier stuur.

      Maria

    2. Ik maak precies hetzelfde mee, Dora. En ik weet ook niet goed hoe ik er mee om moet gaan. Ik ben sinds anderhalf jaar weduwe. Ook ik hoopte op wat meer warmte, belangstelling. Mijn zoon en schoondochter komen wel langs, met kleindochtertje van 4 jaar. Het lijken ‘ beleefdheidsbezoekjes’, koetjes en kalfjes, afstandelijk….ik moet dat maar accepteren, dat doe ik ook, maar ik ben wel behoorlijk teleurgesteld.
      Ze komen dus wel. Nodigen mij uit voor Kerst en Pasen, maar alles is beleefd, vriendelijk en afstandelijk. Het is wat t is. Het is vooral heel jammer! Klaar.
      Sterkte allemaal!

  11. Nooit een spontane blijk van liefde of verwantschap van je zoon (34, relatie, en kleinkind). Bij verjaardagen of moederdagen alleen een what’s app met kortweg ‘gefeliciteerd’ of ‘een fijne moederdag’. Nooit een spontaan bezoekje of een gesprek met elkaar over de dingen die er toe doen. Het contact is zo kaal en betekenisloos, dat er van een moeder-zoon relatie niets overblijft. Met alle psychische gevolgen voor mij als moeder maar zeer waarschiknlijk (later?) ook voor mijn zoon. Vragen die door je hoofd schieten: komt hij wel of pas tot bezinningals als ik ernstig ziek word of erger? Blijft hij met spijt of onverwerkte vragen achter? En wat heeft mijn liefdevolle moederschap nou eigenlijk betekent?
    Ik heb mijn kinderen altijd alle ruimte en liefde gegeven tot hun volwassen zijn, ben er altijd voor hem geweest er was altijd een warme, liefdevolle band over en weer. Maar heb nu al jaren lang een zeer afstandelijke relatie. (hij nu 34, relatie en kind)

    1. Lieve leendert, van moeder tot moeder, om er gek van te worden, je hebt het zo mooi verwoord, ik snap er ook niks van, maar de laatste tijd denk ik vaak, wat oh wat, zou het kunnen zijn dat hij, zoon 29, een kronkel in zn denkpatroon heeft, gewoon anders denkt, en handeld, en ondertussen maak ik me gek door schuldgevoelens, en onbegrip, ook ik kan het me niet verklaren zijn houding, het begin opeens, dat afstand van mij nemen, met 16, ik dacht, ach de pubertijd, maar is niet beter geworden, ik ben dankbaar dat ie überhaupt nog kontakt toelaat, maar komt alles van mij uit, sterkte brigitte

      1. Hallo briketten niet altijd de kinderen zijn fout.
        Mijn moeder is een narsist die haar eigen waarheid gelooft en maakt.
        Volgens haar ben ik de weg kwijt en zit ik bij een sekte terwijl alles wat ik doe is christen zijn en geen waarde hechten aan sociaale economie status ieder is gelijk ieder verdient evenveel respect koning boer directeur vuilnisman

        Gr ronny

  12. Heel leerzaam artikel. Een oogopener. Ik heb zelf 1 zoon en 2 kleinkinderen. Onze kleinzoon is 8 jaar zoveel mogelijk bij ons geweest. Tot 4 jaar door de week, daarna de weekeinden en alle feestdagen, vrije dagen en mee op vakantie. Vanaf baby. Ik heb buitenlandse schoondochter. Toch hele andere cultuur en moeilijk benaderbaar. Zij heeft voor kleindochter gezorgd. Maar contact was goed tot afgelopen september. Toen mocht kleinzoon niet meer komen ivm oefenen van huiswerk en thuis eigen leven opbouwen. Moeilijk, maar alle begrip. En toen corona. Vanaf begin maart niemand meer gezien en nauwelijks gesproken. Niemand komt binnen. Mijn zoon werkt thuis. Telefoon wordt niet opgenomen. Na diverse appjes is er 3x teruggebeld in 3 maanden. We wachten het af. Forceren niets, maar zijn gebroken. Met zijn vader heeft hij al vanaf zn 21ste minimaal contact. Ik zal het gewoon moeten respecteren. Maar gemis van kleinzoon is heftig . Ik troost me met de gedachte dat we hem 8 jaar zo nauw bij ons gehad hebben en hopen dat als hij 15, 16 is, weer kan komen als hij dat wil. Respect is het toverwoord. Laat het vrij en het komt. Daar hoop ik op

  13. Wat een ongelooflijk sterke vrouw ben jij zeg. Ook mij is dit nu bijna twee jaar geleden overkomen met mijn oudste dochter. Ik krijg kracht door jouw verhaal.

    1. Dank je wel, maar het kan niet anders toch? En het geeft mij veel troost dat jij hetzelfde hebt meegemaakt. Is ze weer teruggekomen je dochter? En wat heb jij gedaan en misschien nog belangrijker niet gedaan?

      1. Daar word ik dus gek van eh, wat heb je gedaan ,wat heb je niet gedaan….. Mag je niet gewoon jezelf meer zijn en laten zien wat je voelt. Overal heb je tegenwoordig een gebruiksaanwijzing bij nodig. Altijd gehaat en nooit begrepen die aanwijzingen omdat ze te moeilijk voor mij zijn. Misschien was ik gewoon te dom om kinderen op deze liefdeloze wereld te zetten

        1. Je mag jezelf zijn zolang je daar de ander daarin niet schaad.
          Mijn moeder heeft met haar levenstijl mij en mijn vrouw kapot gemaakt.
          Ik zij contact is alleen mogenlijk bij leven en laten leven dat deed ze niet dat vind ik een goede reden voor geen contact

          1. Laat het zo,je hebt ook rechten om gelukkig te zijn,zonder zoveel shit ben je beter af.Het is wat het is.

  14. Hier ook een ouder. verstoten door het kind. zeer hechte relatie . zelfs mijn moeder dacht dit kan nooit stuk. Natuurlijk heb ik ook fouten gemaakt net als elke ouder. Ik heb er veel verdriet van gehad en soms nog. Het doet wat met je. Zeker als familieleden ook hun mond dicht houden. Het heeft mij gebroken. Ben wel hersteld maar ook al zou dingen door een ander komen het influisteren. Dan nog is het aan het kind om ermee in te stemmen. Ze is al vreemde en herstel op wat het ooit was hoef je niet te rekenen. Ik kies dan toch voor de niet meer toe laten. Het was haar keus. Maar voor mij geen tweede maal meer. Die band komt nooit meer terug. Je bent vreemde voor elkaar. Ik heb alles gegeven als alleen ouder. Ik heb nog nooit zoveel liefde gevoeld en trots geweest. Ze gooit alles zo weg. Nee ik durf niet meer.

  15. Hallo,

    Ik heb afstand genomen van mijn beide ouders. Doorheen mijn jeugd werd ik geconfronteerd met een verslaafde vader. Alcoholverslaafde vader.. Hij heeft ons gezin kapot gemaakt. Huiselijk geweld, psychisch en fysiek geweld naar mijn zus en mij, armoede, geen ouderliefde enz.. Ik ben er zelfs zodanig depressief van geworden op latere leeftijd dat mijn leven op het spel heeft gestaan.. Heel raar dat wat je meemaakt in je jeugd je op latere leeftijd terug pakt. Alsof ik het altijd verdrongen had.. Nu, ik ben na die helse periode er goed vanaf gekomen. Ik heb mezelf terug gevonden. Maar.. Mijn ouders blijven nog steeds dezelfde mensen. Alsof ze niets geleerd hebben uit hun fouten. Ik heb hun laten weten waarom ik afstand van hun nam. En ze zien het als ‘ wij hebben niks verkeerd gedaan’. Oké geen probleem. De laatste ruzie kwam omdat mijn nieuwe vriend de gevangenis in moest voor de eerste keer in zijn leven. Als hij een echte crimineel was dan zou ik nooit voor hem gekozen hebben. Maar door omstandigheden zat hij daar toch. Ik heb gekozen om hem een kans te geven ondanks de feiten die hij gepleegd had. Wij zijn naar elkaar toe gegroeid. Ik had nooit van mezelf gedacht dat ik voor hem zou kiezen. Ik heb hem in begin gezegd. Dit doe ik maar 1x. Als je voor de een of andere reden daar terug zit. Verbreek ik alles. Ik ben niet van plan om heel mijn leven te wijden aan iemand die een chaos van zijn leven maakt. En hij doet het erg goed. We zijn sterker dan ooit. Hij zit op het rechte pad. Hij heeft zijn verleden achter zich gelaten. En het was de beste keuze in mijn leven. Maar.. Er is een keerzijde aan het verhaal. Mijn ouders zullen hem nooit aanvaarden. Mijn zus wel. En heeft hem een kans gegeven. Ik heb gekozen voor de liefde. Want ouderliefde heb ik nooit gehad. Ik heb geleefd in een wereld waar verdriet, pijn en onrecht standaard was in het dagelijks leven. Ik wil dat leven niet meer. Ik heb genoeg moeten lijden door mijn ouders. Het heeft me niet veel verdriet gedaan.. Precies of het de juiste keuze was. Was dat wel normaal? Ik had dit al veel eerder moeten doen.. Maar ik kon het niet.. Waarom niet? Als ouders hun kinderen trauma’s bezorgen waarom is het dan niet gemakkelijk om afstand te nemen? Een keuze die ik toen heb kunnen maken. Was mijn nieuwe vriend een duwtje in de rug? Ik weet 1 ding. Ik heb afgezien in mijn jeugdjaren. Vanaf 6 jaar tot 20 jaar. Ik heb me altijd uitgestoten gevoeld, alsof mijn ouders niet van me hielden. De acceptatie dat het zo ook zou kunnen zijn was zwaar om te dragen. Hoe kunnen ouders hun kinderen zoiets aandoen? En achteraf er niet bij stilstaan dat het hun fout was? Want dat is wat ik geleerd heb in mijn opname tijdens mijn depressie. Het was niet mijn schuld, het was niet mijn schuld dat mijn vader dronk, het was niet mijn schuld dat we slaag kregen, het was niet mijn schuld dat hij kwaad werd en me psychisch/ fysiek mishandelde, het was niet mijn schuld.. Het heeft me gelukkig gemaakt dat ik eindelijk kon breken met een verleden dat enkel verdriet en pijn zaaide.. Een verleden wat ik nooit had willen meemaken.. Maar ondanks alles heb ik een goede job, een lieve vriend en een gelukkig leven. Iets wat ik verdien! Ik heb genoeg pijn gehad. Ik laat het verleden mijn toekomst niet bepalen. Ik laat achter me wat me zo verdriet aan deed. Of althans dat probeer ik toch elke dag. En het lukt me vrij goed. Al is het soms moeilijk om te vatten dat ik geen familie heb.. Dat ik enkel mijn zus heb die mijn keuze begrijpt en respecteerd. Bedankt dat ik mijn verhaal hier even kon delen. Grtz Nairobi

  16. In 2006 heb ik een stop gezet op een langdurige (20 jaar) relatie en huwelijk met mijn ex.
    Dit was geen lichtzinnige beslissing. Ik heb er jaren over gedaan. Deze beslissing leidde tot een vecht-scheiding. Niet vreemd na een vecht-huwelijk. Heel verdrietig voor de kinderen.

    In 2008 bracht mijn ex de kinderen thuis nadat ze een uur eerder bij hem waren gebracht volgens de omgangsregeling. Hij gaf daarbij aan dat ‘de kinderen bij hem moesten willen zijn’. Dat was het. Meer communicatie is er niet geweest. In datzelfde jaar zijn we met gezinstherapie gestart om als ouders weer de verbinding te kunnen vinden in het grote voordeel van de kinderen. Daar wilde mijn ex niet aan deelnemen. Dit traject heeft twee jaar geduurd zonder zijn deelname (buiten zijn aanwezigheid bij de evaluaties) en is geeindigd met dezelfde boodschap: “De kinderen moesten bij hem willen zijn”.

    Vanaf de dag dat hij ze retour bracht tot aan de dag van vandaag heeft mijn ex naar de buitenwereld volgehouden dat ik de heks van een ex ben die de kinderen bij hem weghield. Ik zou ze ge-brainwashed hebben. Dat deed pijn bij mij en ook bij de kinderen.
    Vanaf dat moment zijn de kinderen en ikzelf alleen maar benaderd door zijn kennis- en vriendenkring vanuit het uitgangspunt dat ik de kinderen tegenhield naar hem toe te gaan. Ik dacht dat dit vanzelf wel over zou waaien. Ik was me bewust dat de kinderen van zijn nieuwe vriendin ook geen contact meer hadden met hun vader en hoorde later dat die kinderen zelf weer contact met hun vader hadden gezocht en het contact blijvend hadden hersteld. “Bloed kruipt waar het niet gaan kan”.

    Mijn kinderen zijn nu bijna 20 en 23 jaar en hebben geen contact meer met hem gezocht. Recent werd mijn zoon nog aangesproken op bovenstaand verhaal dat zijn moeder hem van zijn vader weghield. En tijdens de carnaval werd ik nog aangesproken door de vriendin van mijn ex dat ik als moeder een verplichting had de kinderen naar contact met hun vader te dwingen.

    Zonder in te gaan op gebeurtenissen en details van het huwelijk of de band van deze vader met zijn kinderen….. “Bloed kruipt waar het niet gaan kan” en “de heilige band tussen ouder en kind” heeft het mij toch wel veelvuldig verbaast dat men het verhaal van mijn ex alleen maar benaderd werd vanuit het eigen ideaalbeeld dat de band tussen ouder en kind een onverbreekbare is. Nooit heeft men zich de vraag gesteld waarom de kinderen geen contact zoeken met hun vader. Want zelfs als het waar zou zijn dat ik ze tegengehouden zou hebben, dan zou het bloed gekropen hebben waar het niet gaan kon, en hadden ze makkelijk na school bij hem langs kunnen fietsen of telefonisch contact met hem kunnen zoeken zonder dat ik dat wist. Ze hebben dat zeker achter zijn rug met mij gedaan tijdens hun verblijf bij hem.

    En laten we eerlijk zijn. Hij heeft ze gevolgd, gestalkt, getreiterd, bedreigd en op allerlei manieren contact met ze gezocht en ook gevonden. Hij accepteert alleen geen NEE, hoe vaak hem dat ook door de kinderen is gezegd en hij accepteert geen enkele eigen verantwoordelijkheid in de band met zijn kinderen, voelt zich niet verantwoordelijk voor zijn acties naar ze en de gevolgen daarvan. Zij en ik moeten het daarmee doen, maar het zou toch wel wat ellende schelen als mensen ons wat minder oordelend en veroordelend zouden benaderen en eens verder durven te denken dan hun eigen heilige huisjes.

  17. Fijn deze heldere uitleg te lezen over hoe het kan gaan. Deze theorie is duidelijk.
    Wat ik mis is een stukje over de pijn omdat je ze mist, die kinderen die zo’n onverbrekelijk deel van jou zijn. Het verdriet omdat er geen telefoontjes komen met de vraag of je thuis bent voor een koffietje? De telefoontjes die niet aangenomen of beantwoord worden. Het onbegrip omdat er wel over je gepraat wordt maar niet met je.
    Als de ouder-kind relatie kan worden beschouwd als een mens-mens relatie zou met elkaar praten misschien al helpen om niet het gevoel te krijgen dat je afgeschreven bent, de moeite van het contact niet waard.
    Nu hebben ze hun eigen leven, mede opgebouwd met jouw support en je bent niet meer een deel (hoe klein ook) van hun leven. Als het meezit wordt je ingezet als oppas voor de kleintjes, waardoor je in elk geval je kleinkinderen kunt meemaken. Maar wat als je ook voor die ondersteuning overbodig wordt?
    Is het erg als je na jaren van teleurstellingen en met je neus tegen de muur lopen, loze beloftes, jaren van ernstige ziekte zonder medeleven, genegeerd worden en in de hoek gezet, het misschien niet eens meer erg vindt? Dat de pijn blijft, maar je besluit dat je niet meer probeert te lijmen, begrijpen, tegemoetkomen en volhouden? Dat de liefde blijft, maar in het verborgene omdat die niet op prijs wordt gesteld, laat staan beantwoord?
    Zou je, alles wetende, zoveel in opleiding en opbouw van carriere hebben geïnvesteerd, waardoor je nu met een onafbetaald huis zit en het spaargeld voor een boot is verdwenen in een flat voor je kinderen?
    Zou je dan als ouder ook sneller prioriteit hebben gegeven aan een eigen leven?
    Ik ben bang dat we in onze verregaande liefde voor ons nageslacht en de peilloze wens het ze goed te laten gaan dezelfde inspanningen zouden plegen.
    Maar, wetende wat ik nu weet, zou ik me er emotioneel minder mee verbinden.
    Op dat gebied zouden we iets kunnen leren van onze kinderen. Lekker aan jezelf denken en het de ander laten uitzoeken.
    Hoe graag had ik het liefdevoller gewild en met aandacht voor elkaar. De manier waarop de kinderen met je omgaan kun je niet veranderen. Maar ik hoef het niet okay te vinden en leer langzaam om zèlf afstand te nemen om niet te lijden aan de pijn.
    Waardoor ik niet eens meer weet of ik – mochten ZIJ er behoefte aan krijgen ooit nog zou openstaan voor toenadering.

    1. Dag Elizabeth,
      Ik vind je uitleg hartverwarmend. Ik heb 4 volwassen kinderen. Met de jongste dochter heb ik een moeizame relatie. Ze heeft intensieve therapie gevolgd waarbij ze geleerd heeft voor zichzelf te kiezen. Dat ze hierbij ook geleerd heeft om mij koud en gevoelloos te behandelen heeft me geraakt tot op het bot.
      Ze heeft het eigenlijk altijd ‘moeilijk’ gehad, als kleine kleuter al. Ik heb haar gesteund waar ik kon en ben het rotsblok geweest waar ze behoefte aan had. Tijdens haar therapie heeft ze zich van me afgewend en het is niet meer goed gekomen. Het spaarzame contact met haar voelt aan als ‘blij zijn met een kruimel die ik toegeworpen krijg’.
      Ze bezoekt wel haar vader (woont 2 straten bij mij vandaan) en haar zus en broer, welke ook in dezelfde stad als ik wonen. Hier rijdt ze 150 km voor om hen te zien. Ik word niet bezocht, ook niet voor 5 minuten. Als ik haar uitnodig maakt ze zich er vanaf met een uitvlucht.
      Wat ik mij afvraag als ik al deze reacties lees van in-en in-verdrietige ouders; klopt het dan wel zoals Lieve het beschrijft. Is het menselijk om aan ouders te vragen om meer op contract basis te denken dan op contact gericht te zijn?
      Komt dit gedrag van onze kinderen bv ook voor in andere, meer familie-gerichte culturen?
      Of zijn we bezig met een verdere opmars van het individu, met dank aan oa het internet, en de industriële maatschappij?
      Ik weiger me neer te leggen dat acceptatie van de koude houding van mijn dochter iets is waar ik mee moet leren leven omdat ze hiertoe het recht zou hebben.
      De pijn van binnen zegt genoeg. Iedere moeder (en vader) hier op dit forum weet hoe deze aanvoelt. Het hoort er niet te zijn.
      Ikzelf kan niet anders dan zacht voor mezelf zijn, en de houding te zoeken die het beste aanvoelt, voor zover dat kan.
      Het boek Geweldloze Communicatie van Marshall Rosenberg heeft me geholpen om in te zien dat zachtheid zonder jezelf te verloochenen mij het meest beschermt.

  18. Vond het ook een goed stuk, een eye-opener eigenlijk wel. Maakt het ook dragelijker en geeft perspectief tot loslaten er verder gaan met je eigen leven, waardoor je de zon weer kan gaan zien schijnen.

    Ik (man) ben 8 jaar geleden gescheiden, dat heeft een lange aanloop gehad van totaal 14 jaar, mijn (nu ex) partner (vrouw) is zo’n 10 jaar ziek geweest en daarna geheel hersteld, maar van onze relatie was niet veel meer over en ik heb eenzaamheid binnen een relatie als het meest pijnlijke in mijn leven ervaren

    Nog relatie therapie geprobeerd, waar ze zei ‘maar ik ken je niet ik snap je niet”. Waarbij ik zei ‘maar ik ben al 27 jaar je man!’. Het was voor mij helaas een gelopen race, wat voor haar ziekte zo’n mooie liefdevolle relatie was, is verworden tot een leeg & eenzaam omhulsel.

    Een jaar later ben ik gescheiden, de scheiding is met een mediatir gegaan en in goede harmonie, zover dat kan, het is zeker geen vechtscheiding geweest en ik heb me nimmer negatief over hun moeder uitgelaten, integendeel zelfs, en zo heeft hun moeder het ook wel ervaren , als wat het voor haar moeilijker omdat ik een neiuwe partner had ontmoet (mijn huidige vrouw) en zij alleen achter blijf op haar 55ste. We hebben 2 kinderen, die waren toen 25 (zoon) en 32 (dochter), mijn relatie met mijn zoon was vanaf zijn 12de steeds moeilijker geworden en na de scheiding kwam het helemaal op een hellend vlak, waarbij ik helemaal ‘vergeten’ werd in zijn plaatje.

    Toen hij ging trouwen met zijn partner in het land van haar afkomst, vroeg hij zijn moeder daarbij aan wezig te zijn, dus kon ik daar niet bij zijn, waarin ik zijn keuze kon respecteren, een jalf jaar later zou hij gaan trouwen voor de nederlandse wet, war guh zag als een ‘contract’ een formaliteit, dus minimaal aantal genodigden en geen viering daarna.

    Ik heb hem gevraagd of ik met mijn nieuwe vrouw daarbij aanwezig konden zijn, maar hij gaf aan dat dat niet de bedoeling was. Ik heb er nog een jaar de tijd voor genomen om er over na te denken en daarna contact met hem opgenomen om elkaar te zien en in dat gesprek tegen hem gezegd ‘wij worden geen deelgenoot meer van elkaars levens, ik beeindig hiermee onze relatie, want ik wens geen 2de rangs ouder te zijn, die alleen de kruimels kan krijgen die eventueel van de tafel vallen’.

    Dit was zonder rancune en voor beiden eigenlijk wel een opluchting, want hij vroeg nog “waarom heb je hier zo lang mee gewacht?!’. Ik heb hem aangegeven dat het beeindigen van een relatie met een kind waar je van houd heel zwaar valt en je zeker niet doet als een kind nog niet volwassen en zelfstandig is. Tevens heeft de familie altijd gezegd ‘het komt goed, het heeft tijd nodig’, maar daar ben je na 15 jaar wel klaar, maar dat is dan wel in hoofdzaak de reden.

    Heb wel gezegd dat ik van hem hou en dat hij voor altijd in mijn hart zit en we zij ieder ons weg gegaan en hebben elkaar nooit meer gezien of gesproken

    Mijn (stief)dochter, ik kwam in haar leven toen ze 5 jaar was, wij waren als 2 handen op een buik, we konden het geweldig met elkaar vinden, door dik en dun, helaas was de relatie met haar moeder een stukken (wat ik altijd enorm jammer heb gevonden, maarja 2 totaal verschillende persoonlijkheden) onze vader/dochter relatie was zo sterk dat ik nooit gedacht had dat die zou knappen, maar dat is wel gebeurd

    Ze had erg veel moeite met mijn nieuwe vrouw en ik kon wel voelen dat die weerstand sterker en sterker werd. Toen ik aangaf dat we graag een kind zouden krijgen kreeg ik een hele felle reactie, ze ging daar niet mee accoord en vond me te oud ect, ik heb haar toendertijd aangegeven dat dat niet aan haar was om te bepalen, maar dat ze natuurlijk vrij is in haar eigen mening

    Natuurlijk zijn er in die scheidingsperiode voor iedereen moeilijke momenten geweest en ja mijn nieuwe vrouw had het niet makkelijk toen ze uit het verre Oosten naar Nederland kwam.

    Maar wat ik zo betreur is dat mensen elkaar niet meer ruimte & tijd geven, bij relaties denk ik in periodes van 5 – 10 jaar om de dingen op hun plek te laten vallen, zolang er progressie, goede wil & liefde is gaan we de goede weg op.

    Maar het heeft niet zo mogen zijn een week voordat onze zoon werd geboren vertelde mijn dochter dat ze onze relatie ging beeindigen, ik voelde dit in onze laatste fase natuurlijk wel aankomen, maar had dit toch nooit verwacht, zij en ik die altijd zo close waren, elkaar konden lezen zonder dat er gesproken woorden voor nodig waren. Ze zei zelf dat wij eigenlijk een betere relatie hadden en ik haar beter aanvoelde dan haar echtgenoot

    Maar tja een scheiding kan alles op zijn kant zetten zoals je hier boven leest en mijn ex & ik hebben zeker geen vechtscheiding gehad, dus daar lag het niet aan. Sterker nog, we hebben een hele fatsoenlijke verstandhouding en en we zijn elkaar nog wel eens terwille mbt de praktische zaken, ook hebben we een half jaar gelden nog een gesprek gehad over onze relatie van voor haar ziekte, dat is voor ons in de beleving hetzelfde gebleven, waarde & liefdevol en we koesteren die jaren nog steeds

    Dan ten aanzien van mijn kinderen, ik ben er eigenlijk wel klaar mee, ja het doet zeer, ja het gaat toch als een rode draad bijna dagelijkse door mijn leven, ja ik begrijp, of denk te begrijpen, in grote lijnen, waar met name de pijnpunten van mijn dochter zitten en toch wil ik niet meer terug

    Er is zoveel schade aangericht en met name dingen gezegd naar mij toe en mbt mijn huidige vrouw dat ik daar nog steeds heel erg boos over kan worden. Maar naturrlijk voel ik het gemis aan hoe het vroeger tussen ons was.

    Maar besef maar al te goed dat dat achter ons ligt, dat komt nooit meer goed, het ‘gevoel’ is weg, beschadigd en het is nooit meer te repareren, het is als rrn gebroken kop & schotel, je kan de scherven wel proberen aan elkaar te lijmen, maar mooi & stevig word het nooit meer en de breuklijnen zijn altijd zicht & voelbaar en kwetsbaar

    Mijn zoon & dochter staan zelf autonoom in het leven, met een mooie baan en relatie, dus het gaat ze goed en dat is een geruststellende gedachte, want het zou me onrust & verdriet geven als het slecht met ze ging en ik ze niet meer ‘kan’, ik moet eerlijk zijn naar mezelf, wil helpen

    Ik ga verder in mijn huidige leven, tel mijn zegeningen, heb een vrouw waarvan ik hou en die van mij houd en we hebben onze kleine jongenwaar we zeielsveel van houden!

    Maarrrr het verleden van mijn vorige relatie met mijn ex en kinderen van (meer) dan 30 jaar heb je wel altijd bij je, die rugzak is voor eeuwig, de herinneringen & gedachten

    Als laatste wil ik nog zeggen, dat voor mij in ieder geval, met het verstreiken van de jaren de pijn & het gemis slijten, het is, voor mij in ieder geval, dus waar dat tijd alle wonden heeld en dat is goed dan kan je verder met je leven en zie je de zon weer schijnen

  19. Ouderverstoting
    Ook ik sluit me aan in de lange rij van reacties. Vele zijn hartverwarmend. Als rode draad zie ik de onvoorwaardelijke liefde die ieder voelt voor zijn of haar kind. Daarom wil ik graag ingaan op het opiniestuk.
    Het is opinie, maar deels raakt het me wel. De suggestie om beter op zgn. contractbasis dan op basis van contact verwachtingen te creëren tav de omgang met mijn kind vind ik pijnlijk. Ik begrijp dat de schrijver mee probeert te denken om dit grote taboe meer over het voetlicht te brengen en meezoekt maar het doet tekort aan de diepe gevoelens van ons als ouder.
    Ik heb 4 volwassen kinderen en sinds een paar jaar onpeilbaar verdriet om mijn jongste dochter.
    Ze heeft haar leven lang (nu 27 jaar) mijn oprechte aandacht gekregen. Had het vaak moeilijk met zichzelf, als kleine kleuter al. 2 jaar geleden ging ze in schematherapie en is haar houding naar mij definitief veranderd. Er is blijvende afstand en wat ik ook doe en vooral niet doe, er is een kloof.
    Ze heeft me geraakt door me veel te verwijten. Maar het diepst ben ik getroffen door haar harde houding waar bovendien niet altijd eerlijkheid doorheen schijnt.
    Ze heeft me nooit pijn willen doen, zegt ze.
    Ze doet het nog steeds voortdurend.
    Ik zie haar nl. zelden tot nooit.
    Haar vader, zus en broer wonen op steenworp afstand bij mij vandaan.
    Ze bezoekt ze regelmatig en rijdt hier 150 km voor.
    Mijn huis rijdt ze voorbij en als ik voorzichtig vraag of ze tijd heeft om eventjes een kop thee te drinken maakt ze zich ervan af met een uitvlucht.
    Ik vraag het niet meer, de pijn van afwijzing is te groot.
    In mijn hart probeer ik zuiver te blijven, ze blijft mijn dochter.
    Aan de buitenkant ziet niemand het verdriet, van binnen is het donker.
    De eenzaamheid van alle vaders en moeders die doorklinkt in alle verhalen zegt mij dat ons tekort wordt gedaan om te streven naar contact op contractbasis, op op deze manier minder pijn te voelen.
    Geen enkele band is zo sterk als de bloedband met je eigen kind.
    Of je het contact nu verbroken hebt of niet, je komt er nooit meer van los.
    Is het een fenomeen dat alleen bestaat in onze westerse wereld?
    Is het een uitwas van het verregaande individualisme, dat doorgaat en doorgaat?
    Het gevolg van de industriële revolutie waarbij we gaandeweg de ander niet meer nodig hebben?
    Komt deze houding van volwassen kind naar zijn ouder(s) ook voor in niet-westerse culturen?
    Het zou mij helpen als dit grote taboe in de schijnwerpers komt te staan.
    Ik kan me dan gesteund voelen en mogelijk meer inzicht krijgen in het hoe en waarom.
    Voorlopig zijn de reacties op dit forum het enige waar ik het mee moet doen maar ze helpen wel.

    1. Beste Elisabeth,
      Je raakt de kern van de zaak, de onvoorwaardelijke liefde die je als ouder voelt voor je kind en het onpeilbare verdriet als je kind vervreemd van je geraakt…
      Ik heb 1 zoon van 30 jaar, wij hebben oprecht ons best gedaan om goede, begrijpende en ruimdenkende ouders te zijn. Ik dacht dat we een goede relatie hadden, warm, oprecht en innig. Zo zag ik het tenminste… Als kind was hij echt niet moeilijk maar wel heel eigenzinnig. Wij hebben dat nooit als iets negatiefs gezien, integendeel, vrij, onafhankelijk en met een kritische geest opgroeien hebben wij altijd aangemoedigd.
      Vier jaar geleden is hij gaan samenwonen met zijn vriendin en toen heeft die kritische geest zich helemaal tegen ons gekeerd…. niks deden we nog goed, er was een regelrecht kwetsende houding tov ons, kleinerend zelfs… behalve als hij iets nodig had. Ik vind het erg dat ik dit moet toegeven, maar wij zaten gewoon te wachten tot ze ‘iets’ nodig hadden om weer even een goed en vriendelijk contact te hebben. Voor de rest kregen we een beleefdheidsbezoekje af en toe, maar zelfs met nieuwjaar waren ze ons gewoon ‘vergeten’.
      Ondertussen is de relatie met zijn vriendin stuk gelopen maar het contact met hem is alleen maar stroever geworden en de kritiek op ons is ronduit kwetsend. Ik begrijp heel goed dat hij het moeilijk heeft en ik zou niets liever willen dan hem steunen en helpen maar ik stoot echt op een muur. Ik verkramp van de stress als hij een beleefdheidsbezoekje brengt, ik ben ronduit bang hoe het zal verlopen….
      Van die afstand, van al dat verdriet en pijn ben ik in een depressie beland. Inderdaad, het blijven proberen ondermijnt me, ik ga er aan kapot maar loslaten kan ik niet. Ik kan en wil mijn kind niet loslaten. Nooit. Het leven heeft geen zin voor mij als ik alleen aan mezelf moet denken…
      Ook ik zou graag dit taboe willen doorbroken zien, ook ik heb nood aan inzicht, ook mij doet het deugd te lezen dat ik niet alleen in deze situatie ben.
      Ik denk dat er ook weinig literatuur of psychologisch onderzoek voorhanden is over de relatie tussen ouders en volwassen kinderen. Wat kan je als ouder redelijkerwijs verwachten van je volwassen kind? Tips zijn meer dan welkom. Ouder blijf je immers je leven lang…

      1. er is eem simpele tip acepteer en respecteer zijn manier van leven jullie hoefen niet hetzelfde te denken en doen over dingen zolang je jou manier van denken en doen hem maar niet oplecht zal je gauw merken dat het anders loopt ik heb een goede band met mijn vader maar we zijn het lang niet eens hoe we over dingen denken maar respecteren elkaar er in en laten elkaar mijn broers zussen en moeder daar in tegen benoemen alleen maar hoe ik het anders moet doen in de keuzes die ik maak en hoe ik over dingen denk dat ze me raar vinden denken enz is prima maar dwing je manier leven leven niet op dan zal je merken dat het soepeler gaat

  20. ik zelf heb altijd een moeilijke relatie met mijn ouders gehad mijn moeder heeft contact vroeg al verbroken met haar vader.
    mijn moeder zij altijd al na de 1ste scheiding dat ze zig nooit oud zag worden met mijn vader ze hertrouwden na een half jaar
    ik kreeg op mijn 21ste relatie met mijn vrouw trouwde 2 jaar later ze is gelovig maar we hebben onze weg daarin gevonden.
    2 maanden voordat wij trouwden gingen mijn ouders voor de 2de keer scheiden gezeik met mijn pa gekregen omdat hij niet op mijn bruiloft wou komen daardoor geen contact gehad met hem 1 jaar mede door stimulatie van mijn moeder en 2ling broer
    nou heb ik weer sinds 6 jaar contact met mijn vader en contact is goed alleen mijn moeder heeft er alles aan gedaan om de relatie tussen mij en mijn vrouw kapot te maken van het onmogelijk maken voor haar om werk te vinden gezien ze bijde in de zorg werken tot pesten treiteren van ons bijde hoe we over het leven denken.
    mijn familie vind cogitieve dissonantie erg belangrijk terwijl ik vind dat als er 10 mensen zijn en 1 persoon daarvan staat in zijn recht de 9 er inderdaad onder moeten lijden omdat recht/eerlijkheid/waarheid hoger staat dan hoe de groep zig voelt of over dingen denkt
    hun vinden carriere groot GEKOCHT huis en goede auto sociaale status belangrijk ( hun is btw moeder 2ling broer broertje en zusje)
    mijn vrouw en ik vinden dat iedereen mag leven zoals hij wilt leven zolang je elkaar respecteerd je hoeft het er niet mee eens te zijn maar respecteer elkaar

    nou heb ik geen contact met HUN meer sinds half oktober 2020 omdat ze zo pissig naar mijn vrouw geworden zijn omdat zij ( vinden zij ) alle keuzes voor mij gemaakt heeft terwijl ik dat zelf prima kan en doe mij moeder wou me zelfs in woongroep plaatsen en nu woon ik op mezelf met vrouw en 2 kinderen ( 2de opkomst ) we redden ons prima financieel maar ik quote HUN mijn vrouw heeft mijn carriere sociaale status mijn geld er doorheen gegooit en zit nu bij een sekte
    1 ) ik heb zelf er voor gekozen in een andere woonplaats te wonen wou rust van HUN
    2) IK heb het contract verbroken het is MIJN keuze puur omdat ze mij en mijn gezin niet laten wezen hoe wij zijn
    als ze met ons zouden omgaan zoals het hoord ( elkaar niet pesten uitlaggen beledigen kleineren etc) dan was er geen probleem maar heb hier 8 jaar met ze over gepraat maar er was geen ruimte voor praten ik moest niet zo achtelijk doen en het maar snappen

    dus wat ik probeer te zeggen idd voor de ouder is het lastig ze hebben veel voor ons kinderen gedaan maar aan alles zit een grens en HUN hebben de grens berijk mijn eigen gezin gaat altijd voor op mijn ouderlijk gezin ga er zeker niet alleen naar toe mijn vrouw en ik zijn erg hecht we zijn altijd samen bewuste keuze van ons sommige mensen zullen het vast niet eens zijn met hoe ik denk ik sta zeker open voor gespreken zolang je praat vanuit feiten en eerlijkheid en waarheid ik snap emoties maar handen er niet na ( simpel voor beeld als mijn vrouw door een stoel zakt toen ze 152 kg was en ze laggen haar uit en zeggen logies dat het juist bij jou gebeurt en ik zeg dat kun je prima voor je houden sta ik ZEKER in mij recht dat je lagt is tot daar aan toe zie zelf de humor er nog deels van in maar om te bemoenen dat dat ( quote vette monster) het uitgerekent over komt nee dat pik ik niet van mijn familie zelfs niet de koning iedereen krijgt van mij het respect wat hij geeft niet meer niet minder dus nee als hun denken ons te kleineren en treiteren dan hoeft het van mij niet

    mvg ronny

  21. wat ik vergeten ben erbij te melden is dat ze lieten weten toen ik naar ommen verhuisde ze me melden dat ik niet meer welkom was op de jaarlijkse familie vakantie en ik alleen mocht komen met HUN goedkeuren op verjaardagen en een feestdag hun hebben dus al de eeste stap gezet met contact laten afslappen

    en nog 2de ding toen ik later terug las ik heb maar 1 jaar geen contact gehad met mijn vader en dat was 8 jaar geleden de relatie is goed we hebben uitgesproken elkaar te respecteren in onze keuzes ondanks hij het er soms niet mee eens is

    dat is hetzelfde met mijn familie als ze respectvol met ons omgaan is er erg veel mogelijk alleen gezien ik 8 jaar probeerde te praten met HUN zonder dat hun er voor open stonden zou er uberhoud eerst gepraat moeten worden
    heb dit ook duidelijk aan mijn moeder gemaakt dat het niet werk tussen ons en ouderlijk gezin om die reden ze gaf ook aan alleen contact te willen met mij en niet met mijn vrouw dan houd het al op

    ps mochten ze dit ooit lezen zouden ze serieus gesprek willen omdat ze de dingen willen uitpraten/ verder willen sta er altijd voor open ze weten donders goed dit ik ik ben als ze dit lezen
    maar dan wel excuus hoe ze mij maar vooral mijn vrouw behandelt hebben
    ze hoeven het niet eens te zijn met onze keuzes maar respect is normaal lijkt me je ik ben het lang niet met alles eens wat mijn vader zegt en ik niet met hem maar we laten elkaar en als we merken dat we er anders over denken laten we het onderwerp geen opmerking uitlaggen enz
    mvg ronny vdb

  22. Ik ben een moeder, gescheiden, 46. Mijn ex man is reeds toen de kinderen klein waren de oudste gaan behandelen als een volwassene. Hij heeft haar verwend en mij behandeld alsof ik geen goede ouder was. Mijn ouderschap werd niet aanvaard door mijn oudste. Sinds de scheiding is het alleen nog maar erger geworden. Nu zitten we op een punt dat mijn oudste me niet meer wil zien. Ze heeft een zelfmoordpoging gedaan, 12 weken geleden. Maar ik werd hiervan niet op de hoogte gesteld, noch door mijn ex, noch door mijn bejaarde ouders. Ik word overal buiten gehouden. Ik ben gisteren naar mijn oudste die bij mijn ex logeerde gegaan om het goed te maken. Het was kerst. Ze praatte niet terug en zat er met een grijns op haar gezicht. Haar vriendje en mijn ex hebben mij buiten gezet terwijl ik zachte woorden gebruikte: “ik wil het goedmaken maar ik weet niet wat ik heb misdaan, kan je me dat vertellen?” “Wat moet ik doen om het goed te maken”? Ik werd alleen uitgelachen door mijn kind (ze is 21) en aan de deur gezet. Ik kan dit alles niet meer dragen. Ook mijn jongste die doorgaans wel beseft dat die vervreemding aan me vreet en ik niet weet waarom dit allemaal nodig is heeft gisteren tegen me gezegd dat ik moest vertrekken.
    Ik ben nu bang om ook haar te verliezen.
    Mijn ouders stonden erbij en keken ernaar en zeggen tegen mij dat het kind ziek is. En dat het nog vroeg is. Ik wacht al 12 weken op enige vorm van teken van leven. Ik word volledig uit haar leven gebannen. Ik kan niet meer.

  23. Beste lezers,

    Mijn man en ik zien onze dochter van 44 al 10 jaar niet. Zij zoekt wel via omwegen contact met familie van mijn man. Wij zijn in de uitwisseling tijdens haar aan hen bezoeken taboe. Familie zegt: zouden we over jullie spreken, dan zijn we haar kwijt. Kort gezegd: dochter gijzelt ons en familie met een spreekverbod op straffe van contact verbreking. Wat lastig is: wanneer ons iets overkomt zal de notaris haar benaderen. In die zin valt er niks te ‘ dedramatiseren’.
    Iemand een tip? Groet Ellen Tebbe

  24. ik heb hier 9 maanden geleden veel reacties geplaatst en als christen. wil ik graag vertellen hoe het nu ver is gegaan.
    ik heb veel tijd gehad om na te denken en te praten met mensen
    ik heb geleerd iemands standpunt-manier van denken te begrijpen. maar het er niet mee eens kunnen zijn iets wat schijnbaar veel mensen niet kunnen.

    mijn moeder heb ik weer contact mee heb haar gewoon gestuurd als je wilt praten graag wil je dat niet respecteer ik dat.
    we hebben veel gepraat en ze zij geen geheimen meer alles op tafel. dus heb haar uitgelegd dat ik het contact verbrak omdat er geen ruimte was voor eerlijkheid waarheid ( ik geloof dus niet in eigenwaarheid ) feiten en respect.
    of je nou de koning bent of een vuilnis man ik behandel je met het zelfde respect dat je mij geeft.
    snapte vond ze lastig dat ik me niet kon aanpassen van hun manier van leven ( op basis van wat je bereikt hebt in geld materieel sociale status heb je recht van spreken) maar accepteert het inmiddels wel.
    mijn vrouw en kinderen hebben ook weel contact met haar en het gaat goed.

    ik heb mijn 2ling broer en broertje en zusje een mail gestuurd met hetzelfde voorstel als mijn moeder en dit zijn hun reacties

    mijn zusje schreef een haatmail waarin ze mij alles de schuld gaf dat de familie kapot is en ze het meest fijne jaar heeft gehad sinds ik wel ben en dat ze geen contact wil en op verjaardagen met rust gelaten wil worden.
    ik heb haar gestuurd dat ik haar keuze respecteer gezien ik het contact eerst afkapte en haar het beste wens en mocht ze ooit vragen hebben of dingen kwijt willen dat ik er voor open sta

    mijn broertje gaf aan geen contact te willen en op verjaardagen prima gezellig te willen doen en daar liet hij het bij dit vond ik prima

    mijn 2ling broer wou diezelfde dag nog praten en gepraat dat hebben we 3 uur lang non stop wat een woede en frustratie hadden we we zijn volwassen genoeg niet te schreeuwen maar als we elkaar dood konden kijken lagen we al 10 meter onder de grond
    hij vond mijn keuzes achterlijk dat ik van kok naar patat bakker ging en dat ik verder weg en kleiner ben gaan wonen en dat ik bij een sekte zit ( gewoon een normaal christen ) ik ben bij een kwalitaria gaan werken omdat mijn oude werk onmenselijk was en bij mijn nieuwe werk ging ik door Wajong 600 euro meer verdienen en 16 uur minder werken per week lijkt mij geen slechte deal
    hij gaf mij aan dat ik gelijk had dat ik 3x zoveel mijn best moest doen om het zelfde respect te krijgen als de rest omdat je respect moet verdienen.
    ik zij tegen hem dat respect moet je inderdaad verdienen en als je mij als grof vuil behandelt kun je het terug verwachten
    wat je geeft is was je krijgt
    hij snapte niet hoe achterlijk ik dacht en vond het moeilijk dat ik zijn manier van denken niet snapte.
    ik legde hem met voorbeelden uit dat ik zijn manier van denken wel snapte maar het er gewoon niet mee eens ben en dat mijn manier van denken ( wat je geeft dat krijg je ) niet werkt met zijn manier van denken ( een kok staat hoger in aanzien recht van spreken dan een patat bakker )
    ik heb dus ook met hem afgesproken dat we contact zoeken als 1 van ons er meerwaarde in ziet dit is in oktober geweest en we zien allebei geen reden om nog af te spreken gezien we zo extreem anders denken

    als mensen vragen hebben hoor ik het graag mijn e mail adres is ronnydanielvandenberg@hotmail.com

  25. Ouder worden en later zijn kun je niet volgen in een opleiding. Haal je een onvoldoende zou dit resulteren dat je geen kinderen mag krijgen.
    Ik denk dat wij moeten aanvaarden hoe verschrikkelijk dit ook voelt dat kinderen vroeg of laat op hun eigen pootjes moeten komen te staan en eenmaal dit is verwezenlijkt je ze los moet laten. In de natuur zijn er veel soorten dieren die hun nakomelingen ook letterlijk verjagen en die nooit en te nimmer weet hebben wat er van hun nakomelingen geword. Ik kom zelf uit een situatie dat ik als jong volwassen het huis verliet en mijn zelfstandigheid mij dierbaarder was dan de samenhorigheid bij mijn ouders. Ik denk dat geen enkele ouder ook maar kan bevatten dat deze situatie een natuurlijke evolutie is die zich al eeuwen voltrekt. Zelfs al zijn onze kinderen een soort blauwdrukken van onszelf, eens zal hun blauwdruk een bepalende factor zijn hoe sterk ze een verdere samengang nastreven of afstoten.

    1. Meneer Henk
      Wat is dit voor een stom geneuzel. Er zit een levensgroot verschil tussen een kind dat zich los maakt van de ouder en op eigen benen gaat staan of een kind dat volledig uit je leven verdwijnt. In het eerste geval heb je als ouder vaak nog contact met het kind, ben je zelfs nog een vangnet mocht het op eigen benen gaan staan toch nog wat moeilijk te zijn.
      In het laatste geval ben je een totaal ontheemde ouder, een ouder zonder kind. Wat mijzelf betreft weet ik niet eens waar mijn dochter zich bevind. Ik weet niet eens of zij nog leeft en ik weet niet hoe ik haar moet vinden wanneer ik zelf kom te overlijden. En ja hier heerst een ontzettend groot taboe op. Er valt bijna niet over te praten in je omgeving. Mensen weten niet wat ze moeten zeggen of je hoort ze denken …. Daar zal je het zelf wel naar gemaakt hebben.
      Het doet vreselijk pijn dat mensen zoals jij hier zo,n nonchalant oordeel over hebben.

      1. hallo yvon

        de reden waarom er zo groot taboe op zit is omdat er nooit oog is voor bijde kanten.
        Toen ik het contact met mijn vader moeder boers en zusje verbrak had ik daar ook mijn deel in, alleen werd er alleen gepraat vanuit de kant van mijn familie.
        Er was geen begrip voor de enkele persoon in de groep.
        Er word vaak Cognitieve dissonantie toe gepast ( ook wel geven en menen genoemt) de waarheid is niet meer belangrijk als de groep er onder lijd.
        Ik snap je pijn want er zullen zoals ik over ouders praat ook kinderen zijn die zo denken.
        Een relatie komt van 2 kanten en als jij of ik bereid bent om energy erin te steken maar de tegen partij niet dan houd het op.
        ik hoop dat je de rust vind die je zoekt, ik heb hem iig gevonden

        Mvg ronny van den berg

      2. Beste Yvon,

        Jammer dat ik jouw bericht pas 1 jaar later tegen kom en de kans nu klein is om mogelijk met elkaar in contact te komen.

        Ik kwam op deze site terecht omdat ik precies in hetzelfde ellendige schuitje zit als jij (toen en waarschijnlijk nog steeds?) en eigenlijk zocht voor een mogelijkheid om mijn dochter te kunnen vinden.

        Zij (borderliner en drugsverslaafd) heeft het contact sinds 2 jaar verbroken terwijl zij tot 3/4 jaar geleden in een zorginstelling (begeleid wonen) zat. Ik wist dus tot dien tenminste nog waar zij was, dat zij leefde en men haar begeleide. Hoe het verder met haar ging mocht me niet verteld worden, maar ik wist tenminste waar ze was…

        Inmiddels blijkt zij naar een andere zorginstelling verplaatst te zijn en dat is alles wat ik mocht ervaren vanwege onze “geweldige” Nederlandse privacy-wetgeving!!!

        Waar en of ze daar nog is en vooral hoe het met haar gaat is voor mij de blijvend knagende en verterende vraag!

        Ondanks zij in de afgelopen 2 jaar tenminste mijn gestuurde e-cards geopend had wat me altijd nog enigszins hoop op herstel had gegeven, en dit voor mij als tenminste een klein levensteken aanvoelde, was dat laatst plots niet meer het geval! Zij was jarig en heeft de card tot op heden niet geopend.
        Paniek overkwam me, het vrat me op, ik maak me echt ontzettend grote zorgen!
        Wie drugsverslaafde kinderen heeft of kent weet denk ik wat hierin de grote angsten zijn…
        En dan sta je daar als ouder – volledig machteloos!

        Ik houd ontzettend van mijn dochter, zo zeer dat ik accepteer dat zij geen contact met me wil als haar dat zou helpen om te kunnen helen en een beter en gelukkig(er) leven te kunnen leiden!
        Maar niet te weten waar zij is en of het wel goed met haar gaat doet me de das om!!!

        De breuk doet voor alle partijen al genoeg pijn maar dat je als ouder generlei rechten op tenminste verblijf en gesteldheid info. mag verkrijgen zodra een jongvolwassene daartoe (wel of niet goed overwogen) beslist, is in mijn ogen een ziekelijke knik in de wettelijke kabel!!!

        Mocht er iets gebeuren aan welke kant dan ook is er generlei normale mogelijkheid meer tot kennisgeving.

        Hoe is het mogelijk dat de menselijkheid volledig in wetten en bureaucratie aan het verzuipen is?!?

        Dus Yvon, mocht je het op prijs stellen om met een “lotgenoot” hierover te praten dan mag je heel graag reageren.

        Voor alle betroffen ouders en kinderen die zich in deze afschuwelijke maar soms toch wel noodzakelijke break-up-situatie bevinden wens ik van heel mijn hart heel veel sterkte, kracht, wijsheid en vooral liefde toe!

    2. Hoi henk, in stille momenten zie ik dat ook zo, of als ik er helemaal doorheen zit, wat was ik zielsgelukkig bij de geboorte van onze 2 kinderen, ik zou alles anders doen als mijn ouders, heb er niet mee gerekend dat mijn man een te grote negative impact zal gaan krijgen, en als ik dan in gitzwarte momenten een vogel of vlinder zie,toen dacht ik jaren geleden voor het allereerst, geen vlinder geen vogel gaat naar psychotherapie of wordt met antidepressivas behandelt, en ze gaan ook niet regelmatig nog met elkaar om met hun ouders en broertjes en zussen, zijn gewoon alleen zoekende op weg, met ons mensen is het wel heel wat komplexer, groeten brigitte

  26. Goeie middag aan iedereen,
    Ik heb reacties gelezen en heb er heel herkenbare situaties in teruggevonden.
    Mijn moeder heeft beslist te verdwijnen uit het leven van alle familie, die ze ooit had, haar dochter (mezelf) inbegrepen.
    Sinds haar beslissing te scheiden van mijn vader (rond 2003) is ze verzuurd, legt ze de fout of schuld van haar ‘mislukt’ leven bij iedereen, behalve bij zichzelf. In de loop der jaren is dat erger geworden, met daarbij (denk ik) ontwikkeling van een soort van paranoïde schizofrenie, omdat ze denkt dat iedereen van haar iets wil, of haar gsm, laptop, internet enz hackt, en ze beeldde zich vaak ook dingen in, waarvan ik 100% wist dat dat waanideeën waren. Te gek om op te noemen.
    Ik heb haar meerdere keren gevraagd naar een dokter te gaan, maar haar huisdokter, zei ze me, vond dat alles prima met haar ging.
    Je kan een volwassene ook niet verplichten om naar de dokter te gaan..
    Al die situaties, die verwijten naar mij en de familie hebben uiteindelijk gezorgd dat wij nog amper contact hadden en vaak eindigden enkele uitgewisselde sms’en ook in een monoloog (soms tot 40 berichten na elkaar, waarop ik niet meer antwoordde) van haar kant, vol van verwijten en verhalen over hoe men haar in het verleden ook al bedroog en beloog.
    Sinds eind 2020 is elk contact verbroken en heeft ze haar gsm-nr veranderd en is ze zelfs verhuisd, zonder te laten weten waar naartoe.
    Ook al is het spijtig, ik kan eerlijk toegeven dat het een opluchting is, want niemand kon er nog een land mee bezeilen en zelfs haar 3 kleindochters interesseerden haar niet. Maar het speelt wel af en toe in je hoofd en het blijft je moeder, dus je vraagt je wel ns af hoe het met haar gaat..En dan denk ik, mijn gsm-nr is in 20 jaar hetzelfde en ook mijn adres kent ze, dus als ze ooit contact wil, dan weet ze me wel te vinden..

    1. Hey ellen kun je mij vertellen of jullie haar wel in haar waarde lieten?
      Ikzelf het het contact verbroken en na een jaar weer contact gezocht.
      Alleen als we in 1 ruimte zitten is er geen ruimte voor mijn manier van denken.
      Een mening hoef je het niet over eens te zijn met elkaar zolang je elkaars mening respecteerd
      Een mening is GEEN feit en eigenwaarheid bestaat niet dat = je eigen overtuiging er is maar 1 waarheid.
      Mijn familie sprak hun normen en waarden niet direct maar indirect uit.
      Snapte je het niet moest je niet zo achterlijk of dom doen.
      Zorg eerst dat je je leven op de rit hebt ( voor hun was dat geld goede baan groot huis en auto en goede sociaale connecties).
      Ik ben van ik behandel jou zoals je mij behandelt of je nou een advocaat bent of patatbakker.

      Ik hoor graag van je hoe de verhouding hierin tussen jullie en je moeder was

      Mvg Ronny

      1. Dag Ronny,

        Ik veronderstel dat je vroeg of ik mijn moeder in haar waan liet?
        Zo ja,dan kan ik wel zeggen dat ik geprobeerd heb om haar te doen inzien dat ze de dingen verkeerd zag en zich dingen inbeeldde.
        Maar dat is tevergeefs, en dus heb ik moeten loslaten.
        Ik was wel de laatste persoon van de hele familie waar ze nog contact mee had,op het einde,dus ja,haar waarde heb ik altijd proberen respecteren.
        Maar ik kon zeggen of doen wat ik wilde, ze verweet me allerlei dingen,die ik nooit heb gedaan.
        Op een bepaald moment spreek je tegen een muur en zij was ook erg incoherent in haar praten en schrijven.
        Dus,dat heeft na jaren proberen geen zin meer, hoe erg dat ook is..
        Je kiest helaas je ouders niet, en met zelf ouder te worden,leer je dat iemand zijn mening pas telt,als je zelf belang hecht aan die mening.
        Haar mening telde steeds minder, en dat voelde ze ook en daar werd ze nog kwader over.
        Het is een vicieuse cirkel, en op den duur is het ‘de wereld tegen haar’ en is ze totaal,sociaal geïsoleerd.
        Ik kan niet veel raad geven maar loslaten is het enige dat je kan doen.

        1. Hallo ellen
          Ik ken dat gevoel ik geef het respect wat ik krijg.
          Mijn familie ( moeder 55 2ling broer 32 broertje 28 zusje 26) vond dat als je lager in de sociaale ladder staat je minder recht van spreken had.
          Ik kon hoog of laag springen maar als iemand die hoger stond wat anders zij dan had ik pech.
          de waarheid ( eigen waarheid bestaat niet) feiten goede argumenten rechtvaardigheid en wederzijds respect staan bij mij bovenaan.
          Bij mijn familie respect aanzien sociaale en economische status.
          ze moesten mij niet maar konden dat niet zeggen of het afkappen want iemand verstoten verlaagt je aanzien
          Dus mijn vrouw en ik zijn 8 jaar lang gepest verhalen naar mijn vrouw dat ik vreemd ging.
          dat mijn vrouw nog bij mij weg kon omdat het kind toch niet van mij is ( we hebben donor).
          Mijn moeder tegen mij als je met je kind over 2 jaar onder douch staat en hij zit aan je … wat doe je dan
          Mijn 2ling broer dat het pad goed komt als ik alle pijn voel die hij heeft gevoelt en meer en dan nog misschien niet.
          Ik ben zelf christen geworden ik probeer ze nog elke dag te vergeven.
          Maar de pijn word minder maar gaat nooit weg ik heb het contact stop gezet niet omdat ik niet meer van ze hou maar omdat de pijn niet meer te dragen was.
          Ik huilde elke dag het is nu een jaar later en voelt als gisteren ik ben boos woest ik kook wil huilen schreeuwen ik snap het gewoon niet hoe kun je je eigen bloed jaren als een hond nee een RAT behandelen

          Sorry voor de woorden maar dit deel van mij zal nooit meer heel worden

          Mvg ronny

          1. Dag Ronny,
            Jouw verhaal is inderdaad triest,en die pijn gaat nooit helemaal weg, maar je kan die omzetten in energie om vooruit te gaan. De manier waarop je dat doet,is afhankelijk van jou. Ik leg mijn prioriteiten bvb bij mn gezin en familie. Mensen waarmee je positief vooruit geraakt en leuke momenten deelt.
            We hebben allemaal wel iets meegemaakt,dus eigenlijk weet je dat er altijd mensen zijn die weten hoe het voelt. Maar het taboe rond verbroken familiale relaties mag niet bestaan,het is een reëel feit voor veel mensen en daarom heb ik op dit forum geschreven. Ik uit mijn mening zelden,maar hier wou ik wel eens delen.
            Daarom wens ik u en alle anderen hier het beste toe en bedankt voor jullie verhalen.
            Mvg,
            Ellen

  27. Hey ellen
    dankje voor je begrip je bent de eerste die mij ziet.
    Ik ben het met je eens over taboe.
    ik heb weinig schaamte om te praten over wat niet.
    Maar zodra je hier over begint lijkt het alsof je over iets extreems praat mensen worden ongemakkelijk en vinden vooral dat het je eigen keuze/probleem is
    Het lastige van dit forum vind ik dat iedereen vanuit de andere partij praat en dat ik hierin alleen sta.
    Er zijn ook geen andere forums.
    Ik word vaak als de boeman gezien want familie doet niet zo gemeen …..

    Dankje voor je oor voor je begrip en je energie om verder te gaan .
    Ik weet niet of je gelovig bent maar zal voor je bidden dat jij ook hierin je rust mag (blijven) vinden.

    Mvg ronny

    1. Dank u,Ronny, voor u ook het beste gewenst, en ik ben wel gedoopt, en communie en vormsel gedaan,maar ik geloof vooral in de mensen om je heen vooruit te helpen en positief te zijn, dat is voor mij belangrijk. Elke godsdienst heeft ‘weldoen’ centraal staan,en dat probeer ik ook dagelijks. Daar heb je geen enkele god voor nodig. En voor zij die wel geloven, dat is voor mij ook prima, ieder zijn ding hé.
      En wat de mening van anderen betreft,daar hecht je pas belang aan als die mensen voor jou van belang zijn. Zoniet, maakt hun mening eigenlijk geen verschil in je leven. Facebook is daar een mooi voorbeeld van, veel gedoe voor onbenulligheden, geen energie in stoppen,zou ik zo zeggen 😉

  28. Wat een interessant artikel. Afgelopen oktober 2022 kwam mijn boek ‘Uit Contact’ uit. De ondertitel is: De pijnlijke scheiding tussen een moeder en haar dochter. Negen jaar geleden verbrak mijn dochter het contact. Ook mijn kleindochter zie ik niet meer. Ik schreef er een persoonlijk en eerlijk boek over. Een liefdevol boek zeggen mensen die het gelezen hebben.
    Na het verschijnen van mijn boek ben ik overstelpt met reacties van mensen in een soortgelijke situatie. Schrijnende verhalen van ouders, vaak senioren. Ze halen herkenning en troost uit mijn boek. Ik ben nu aan het onderzoeken wat ik daar verder mee zal doen. Wellicht ga ik lezingen houden. Op mijn website hou ik de ontwikkelingen rond mijn boek bij.

  29. Het artikel gaat over het ideaaltype dat zowel ouders als kinderen nastreven in een perfecte onderlinge verstandhouding. Daarom spreekt de auteur ook van een mythe en opent ze perspectieven naar mogelijkheden waar contact tussen kinderen en ouders wel weer mogelijk kan worden indien beide partijen willen afstappen van hét ideaaltype. En toch wekt dit artikel in eerste instantie reacties op van ouders die zich als slachtoffer opstellen van opstandige, ondankbare, al dan niet kwistige en luie kinderen. Dat is jammer. Ik kan best begrip opbrengen voor ouders die zijn opgegroeid volgens hun eigen tijdsgeest. Ook zij hebben vaak gehoord van hun ouders : “voortdoen, aanzetten, niet zeuren, werken en sparen” zonder dat er ruimte was voor hun eigen individuele behoeften. Maar daar wringt het schoentje niet volgens mij. De onderliggende redenen van een breuk is veel complexer. Wat als een kind bijvoorbeeld wordt geboren als een dochter en niet als een zoon ? Bij mij was dit dus het familieverhaal en ook mijn eigen ouders hebben in mijn vroege kindertijd nooit onder stoelen of banken gestoken dat ze liever een zoon hadden gehad om de familiezaak verder te zetten. Door een moeilijke bevalling kwamen er geen broertjes of zusjes bij. Al van in de kleuterklas voelde ik mij gestigmatiseerd want het hele dorp kende dit drama wel. Ik kan mij nog precies voor de geest halen dat ik mij heel “raar” voelde in de groep. Ik was “anders” dan de anderen. De vreemde eend in de bijt. Voor mijn ouders kon ik de situatie nog later rechttrekken door met een ideale schoonzoon in het huwelijk te stappen. Dat was de enige optie die mij met de paplepel werd ingegoten. Toen ik op de lagere schoolbanken zat, hoorde ik dat ik geen wiskundeknobbel was en dusdoende niet geschikt was voor hogere studies. Ik werd doorverwezen naar een TSO richting. Mijn schooltijd zou immers niet bepalend zijn voor mijn toekomst, mijn ouders hadden een veel beter plan. Ik droomde stiekem van advocate te worden. Ik zag mijzelf mensen verdedigen met doorgetimmerde argumenten. Ik sprak hierover niet. Het was taboe en vooral te laat, ik zat in een TSO richting. Ik mocht al op vrij jonge leeftijd naar feestjes gaan, op zoek naar een vriend, een verloofde, een man voor later. Echter, ik slaagde er maar niet in om een vriend aan de haak te slaan, geen enkele vis wou bijten, toch niet met het oog op een langere relatie. Andersom klapte ik dicht na de eerste zoen. Ik wist niet waarom. Uiteindelijk lukte het mij wel om een jongen te leren kennen die wat verderop woonde en hoge studies had gedaan. De bal ging aan het rollen, het beketende hoogverraad voor mijn ouders en andersom was ik niet welkom bij zijn ouders omdat mijn studieniveau te laag was. Later heeft het geen enkele partner uitgehouden met mij. Steevast herhaalde zich hetzelfde patroon. Ze voelden zich niet welkom in de familie, ik nam het op voor mijn ouders, mijn partners zochten slaande ruzie, ze beschouwden mij niet als hun gelijke omwille van mijn te laag studieniveau en op de kop toe werd ik afgeschilderd als een mislukte moeder voor haar eigen kind. Uit onwetendheid smeekte ik hen om bij mij weg te gaan. Natuurlijk kwam ik in financiële instabiliteit terecht. Ik had daarenboven nog es te kampen met problemen op het werk. Ik sloofde mij uit en nochtans lukte het mij niet om het glazen plafond door te breken. Gebrek aan talent en gedragsproblemen opperde mijn vader zonder mij te kennen. Vanaf dat moment werd ik het doelwit van kritiek, vernedering en autoritaire houdingen van beide ouders. Ik had alleen maar verkeerde vrienden die een slechte invloed hadden op mij. Toen ik door een ernstige rughernia mijn werk kwijtraakte en daarbij veel schuld en schaamte voelde, besloot ik na herstel alsnog hogere studies aan te vatten. Ik had één detail over het hoofd gezien, ik was al van rijpere leeftijd maar voelde mij niet oud of afgedankt. Voor mijn ouders had ik het wel helemaal afgedaan. Hoe haalde ik het in mijn hoofd om op kapitaal te teren? Echt? Werken moest ik doen en tevreden zijn met een veel lager sociaal niveau. Desnoods als poetshulp. “Je bent de koningin niet”, schreeuwde mijn moeder. “Je gaat twee banen zoeken…één voor de ochtendploeg en één voor de avondploeg…met je handen werken…in sectoren waar ze om mensen smeken…geen kantoorbaan », steigerde mijn vader. Ondertussen heb ik met de grootste onderscheiding mijn thesis verdedigd. Natuurlijk heeft dit mij bloed, zweet en tranen gekost maar ik wou vrede met mijzelf. Ik kan nu als poetshulp aan de slag zonder mij dom te voelen. Mijn ouders hebben mij de rug toegekeerd. Ze ervaren schaamte voor mijn zotte kuren. Onlangs drongen beelden vanuit mijn kindertijd zich op als een blinde vlek voor mijn ogen. Beelden die ik jarenlang had weggemoffeld : de stevige kietelpartijen die ik als kind mocht krijgen tot in mijn intieme delen toe. Mijn onderbroekje moest hiervoor uit. Wat geuit moest worden als “schaterlachen” eindigde in “tegenspartelen”. Ik herinner me niet dat ik geknuffeld werd als kind maar dan ga ik alleen maar zeuren over het ideaaltype van een ouder. Dus lieve ouders, die naar de notaris stappen en hun rug toekeren naar eigen kinderen omdat ze “niet willen werken, geld opsouperen en verkeerde invloeden krijgen van buitenaf”, wie zijn jullie eigenlijk? Ik word elke dag vroeg wakker met een diepe pijn in de buik, op de borst en onder de oksel. De pijn slaat later op de dag over naar een verstikkend gevoel in mijn keel. Als bonus mag ik een 10-jarig belastingsprobleem oplossen met advocaten en fiscalisten voor formaliteiten en juridische regels die ouders over het hoofd hebben gezien maar waarbij natuurlijk de schuld wordt geschoven in de schoenen van de dochter. Van kapitaal opsouperen is dus voorlopig geen sprake.

      1. Hallo Christine.
        Het makkelijkst is kijken naar datum en de verhalen lezen om te snappen wie op wie te reageeren.
        Sommige mensen reageren ook gewoon op de blog.

        Ik kan mijzelf erg vinden in jou verhaal, ben zelf ook misbruikt door mijn 2ling broer en geestelijk mishandelt door mijn ouderlijk gezin.
        Mijn verhalen staan onderaan.

        M.v.g Ronny.

  30. De maakbaarheid van de mens.De toekomst ziet er veel belovend uit, wanneer naast de nu reeds bestaande design pups ook de design ouder(s) en design kind(eren) deze “brave new world” zullen bevolken. Door zelf je ouders/kinderen te kunnen, te mogen kiezen, zullen misschien vele pijnlijke bijwerkingen ( waar momenteel psychotherapeuten en coaches de toevloed niet meer de baas kunnen) deels opgelost geraken.
    De meeste onder ons hebben er, tot nu toe, niet voor gekozen wie hun ouders of kinderen zullen zijn. In de wieg ligt een “wonder”, dat in tegenstelling met de dieren, vele jaren van jou afhankelijk is en daar moet ieder het mee doen.

    1. hallo emma
      daar ben ik tot op zekere hoogte mee eens.
      als je ouders je mentaal of fiziek gebroken hebben en je de leeftijd van 18+ hebt bereikt moet de ouder niet raar opkijken als je contact breekt om die reden

      mvg ronny

      1. Weet je hoe moeilijk het is om het contact te verbreken met iemand die niet goed voor je is. Hier na 39 jaar, hen ik zoiets, je bent dood voor mij…..heerlijk dit! En dat na van alles. Ik vind het goed zo, en ga ook niet meer veranderen hierin. Opgeruimd staat netjes, zeggen ze weleens, en er zal vast weleens verdriet komen, maar ach dat hoort bij het leven toch. Sterkte

  31. hallo, wat vreselijk pijnlijk om te lezen en toch doet het goed om te weten dat ik niet alleen ben.zelf heb ik contakt met eigen ouders om zelfbescherming moeten verbreken, als kind door moeder lichamelijk en psychisch mishandeld, als volwassene ging ze met de psychische mishandeling door, en ook mijn inmiddels eigen 2 kinderen kregen dat te verduren, mijn vader vond als ik met hem kontakt wilde hoorde mijn moeder erbij, ik heb op mijn leeftijd van toen 31 met ze gekapt , ik kon het niet meer aan, ze is inmiddels overleden, ze heeft tot haar laatste ademteug volgehouden dat ze niks misdaan heeft er noit wat gebeurd is en het alles in mijn hoofd zit, ik heb sinds 2 jaar weer kontakt met mijn vader, hij heeft toegegeven dat ze als ouders veel fouten gemaakt hebben en hj niet er tegen in kon gaan, hij zelf bang was voor haar, mijn broer heeft jaren eerder kontakt met ze afgebroken, boekje voor hem is dicht, mijn vader probeert het beetje bij beetje steeds meer te relativeren wat mij aangedaan is, hij is nu 80, en daar werk ik niez aan mee voor de lieve vrede, blijft moeilijk dus, waar ik van overtuigt ben inmiddels is dat mijn moeder een niet gediagnosiseerde ernstige psychische ziekte en of psychische persoonlijkheids sttornis moet gehad hebben, een vorm van schizophrenie adhd narcisme, en over zulke impacts dat zoiets ook invloed kan hebben en veel verklaard, daar lees ik nooit over, en ondertussen al die jaren voelen mensen zoals ik die dat overkomen is, zich onbegrepen leeg waardeloos eenzaam , maar als dus een psychische ziekte storing de oorzaak zou kunnen zijn dat ouders maar ook kinderen, die met ouders breken hun verstooten, een niet ontdekte psychische storing hebben waarvan ze niet eens zelf van weten en ze zo doen zoals ze doen, dan ziet het er heel anders uit, en kunnen ouders daar niet eens veel aan doen, mijn eigen inmiddels volwassen zoon, die ik never nooit wat aangedaan heb, is sinds hij 16 is meer en meer op afstand gegaan, heel vreemd, hij lijkt en doet alsof ue een vreemde eend in de bijt is, ik vind het vreselijk, heb zo mijn best gedaan en wil meer als inmiddels zelden kontakt, hij heeft me ooit gezegt, je hebt zelf helemaal geen kontakt met je ouders gehad mam, en pa ook, met een bek vol tanden sta je er dan, er bestaat de logelijkheid dat ik en of m)ijn man( heeft ook een ouder gehad die hem mishandeld heeft, en een ouder die niet ingegrepen heeft)met onze dna we wat doorgegeven hebben, daar wordt weinig of geen aandacht aan besteed,beste groeten brigitte

    1. hallo brigitte ik ga er van uit dat je mijn berichten op dit forum ook hebt gelezen mijn naam is ronny of ronny van den berg
      mijn ouders zijn gescheiden mijn moeder behandelt mensen naar wat ze bereikt hebben niet naar wie ze zijn ik kan mij in jou verhaal van jou ouders mij erg vinden mijzelf heeft therapie erg geholpen en zoals jij verwoord dat mijn moeder psygish niet in orde is
      ik hoop dat jij alles een plek kan geven
      het geeft mij rust dat ik hierin dus niet de enige ben

      mvg ronny

  32. Hoi ronny, wat erg he, als ouders dan gaan gaslighten, ja heel herkenbaar, eigenlijk te zot voor woorden, maar toch, het gebeurt, en nee, je bent niet alleen maar het voelt wel zo, ik kan er eigenlijk met niemand over hebben, mensen schrikken ervan als ik vertel dat ik geen contakt meer met mn ouders heb, had, ze kijken je dan aan alsof ze water zien branden, uit beleefdheid leven ze dan beetje mee maar je ziet hun opluchting dat het niet hen overkomen is, en ja, ik heb daarna vaak spijt gehad dat ik erover gepraat heb want ik was daarna nog meer alleen als daarvoor, ik heb 8 jaar geleden een laatste poging gedaan, ik wilde het weten, zovele jaren geen kontakt, we spraken op neutrale plek af, mijn jongste kind wilde mee, en alles kwam dus van mij uit he, ze heeft zelf nooit kontakt opgenomen, dat werd dan opdracht van mijn vader steeds, wij erheen, en het was alsof tijd stil is bleven staan, zoals van ouds slachtoffer rol, destruktive aggresieve houding , het was allemaal niet waar enz.enz.en is nog vervelend gaan doen tegen mijn dochter ook,spijt als haren op mn hoofd had ik, en ik heb me daarna terug getrokken en niet meer aktiv kontakt gezocht, en telefoon bleef stil, dus als ik niks doe, hun dus ook niet, ik heb toen opeens na een jaar via email een foto gekregen, het was middernacht al, lag op bed, sindsdien open ik geen emails meer zo laat savonds, een vrouw met een hondeblik en kaal hoofd keek me aan, en de text onderaan, zo ziet je moeder er nu uit!!! het komt je huis dan binnen he, en je kunt niks doen, mij op afstand houden en dan zon berichtje, geen belletje niks maar wel dit, ik was kwaad en heb dit echt een no go gevonden en vind dat nog steeds,;ik heb email terug geschreven dat ik dat erg vind dat ze zo ziek lijkt te zijn en dat ik het spijtig vind dat hun mij datv op deze manier willen laten weten, en gezondheid en genesing gewenst, nooit meee wat daarop gehoord, na 7 maanden ben ik via via geinformeerd dat ze overleden is, en mijn naam en die van mijn broer als haar kinderen niet op de rouwkaart staat, het was voor mij echt lachwekkend, zzoiets kun je gewoon niet serieus nemen, krankzinnig, en ik heb het datum geweten wanneer begravenis was en heb besloten daar niet heen te gaan, ik heb een mooi bloemstukje laten maken en heb op die dag in mn eentje aan haar gedacht en herinnerd, kaarsje aan, aan die vrouw die me geboren heeft en helaas niet die moeder voor me heeft kunnen zijn die ik nodig zou hebben gehad, ik ben ook christ, en vergeven kan ik wel, maar vergeten is moeilijk, ze wilde nooit naar een zielenarts en heeft vele vele mensen om het tuintje kunnen leiden, ik denk ze was een hele diepongelukkige vrouw die met zichzelf en dr leven helemaal in de knoop zat, en nu na haar dood verlost is van zichzelf, ja dat denk ik echt,groetjes brigitte

    1. Hey brigitte Het is alsof je over mij in de toekomst praat gezien ik 33 ben en mij ma 57 ik loop gewoon voor jezelf huilen maar tegelijk voelt dit zo helend voor mijn hart wetend Dat het niet aan mij licht en dat ik hier een zekere rust in kan vinden die goed genoeg is want overgaan zal het nooit
      Ik zal voor je bidden ik ga nu slapen

      Gr ronny

      PD nogmaals bedankt dat je me laat weten dat ik niet alleen en gek ben

  33. lieve allen, en morgen is weer moederdag, wat een pret toen kinderen klein waren en al die mooie knutsels, nooit nooit ermee gerekend dat mijn oudste dat gewoon nu overslaat,negeerd, net zoals mijn verjaardag , de laatste jaren, en kerstmis en oud en nieuw, was nergens voor nodig zulke kalenderdagen, hij negeerd het bewust of onbewust, geen idee, maar hij is zo koud en totaal ontvreemd, heb zo mijn best gedaan en vanaf zn 16 , ging bij hem de knop om, vandaar dat ik dus naar verklaring zoek, of het genetisch zou kunnen zijn,het in de dna zit, het erfelijk is als eigen kroost dan zon onverklaarbare houding aanneemt , heb ook hem alle liefde en aandacht gegeven maar was niet genoeg of misschien ook te veel, en als we mekaar dan ontmoeten dan breekt het zweet me uit omdat ie steeds wel kritiek en kommentaar krijg hoe ik spreek en doe, en reageer, net zoals mijn moeder vroeger, die sneer, maar ik ben al dankbaar dat we kontakt hebben al is dat heel weinig en ben ik steeds diegene die het regelt me meld enz., alleen de tijd zal het laten zien , ik heb de indruk dat hij niet lekker in zn vel zit hoewel hij alles goed voor elkaar gekregen heeft en een succesvol leven nu leidt maar in iemands binnenste kun je niet kijken, ook al denk je je eigen kind zo goed te kennen, komt echt van een koude kermis thuis, ouder liefde is onvoorwaardelijke liefde vind ik hoewel ik dat zelf nooit zo heb ervaren, maar dat dit kontakt met mijn eigen kind zich zo ontwikkeld heeft kunnen, gelukkig weten we niet van te voren wat ons overkomt, we zouden er nog gekker door worden, groetjes brigitte

  34. Ahhhhh ronny, ik ben zelf 57, mijn moeder is in haar 75 ste levensjaar overleden, en mijn oudste is 29 en jongste 25, dank je wel dat je voor me bid, ik sluit je ook in mijn gebed in, ons allen veel sterkte een lange adem en veel eigenliefde en zelfreflexie om de pijn en twijfels te dragen dat bepaalde familiebanden zich zo onwerkelijk en on ( m m) wenselijk ontwikkelijken kunnen zonder dat je er iets aan kunt veranderen weltruste, brigitte

  35. Hey brigitte wat is volgens je zoon de reden dat hij zo boos op jou is??
    Mijn reden van mijn moeder/familie is vinden dat niet iedereen gelijk is aan een ander bijv een kok heeft meer recht van spreken dan patat bakker

  36. Hee ronny, als kind was hij veeleisend en een driftkikker, net als zn vader, zijn zusje heeft en zal vanwege gezondheidsproblemen ( zuurstof gebrek bij haar geboorte) altijd meer aandacht nodig hebben, daar heeft hij en ook haar vader geen begrip voor, want valt wel mee toch en anderen hebben ook problemen, iedereen heeft problemen, en dat gerelativeer ben en ga ik nog steeds tegen in, hij is aandacht te kort gekomen en maakt mij voor alle ruzies en het gedrag van mijn man verantwoordelijk, ik had dit en dat en had moeten gaan scheiden dan was dat allemaal niet gebeurd zegt ie dan, ik ben niet gaan scheiden nee, en is ook niet een garantie en hadden dan andere moeilijkheden gekomen of vragen waarom heb je mijn vader ontnomen, geen idee, dan hadden er misschien andere problemen gekomen, scheidingskinderen hebben het ook zwaar, dus hoe je het doet, kan altijd verkeerd aflopen, mijn jongste heeft er meer begrip voor, is nooit jaloers heeft een heel ander karakter, het gekke is dat hij dus boos is op mij en niet op zn pa die kan nog steeds van alles zeggen en doen, daar gaat ie niks van zeggen maar tegen mij heeft ie het lef wel, dat is oneerlijk en de themas zijn wel veranderd nu maar zn houding dus niet, en ja, had ik maar had ik maar, helpt niet, groetjes brigitte

  37. Beste Allen,
    Ik was op zoek naar antwoorden i.v.m ouder-kind band doorbreken. Ik ben 56 jr en enig kind. Zelf mama van 4 volwassen kids, waarvan 1 op prille lft overleden. 19 jr heb ik voor mijn oma (inwonend, en moe van m’n moe) gezorgd tot ze overleed op 95jr. Vader (65 j toen)zes weken erna overleden, waar ik een fantastische band mee had.
    5 jr later gescheiden na 25 jr huwelijk, Mentaal kon ik niet vroeger, want oma was erna en vader ook. (dit kon ik hen niet aandoen) Moe leerde direct na overlijden nieuwe partner kennen die direct bij haar introk. Ze verbrak de band met ons. Na vier jr was er herstel, maar dag na de scheiding, kreeg ik melding ,je komt er nooit meer binnen.
    Scheiden doe je niet. Mijn ex nam deze visie met open armen gaan, en tot op heden is er een “hechte band) tussen mijn ex en moe. Van introspectie bij haar is er geen sprake.
    oudste zoon, nam de keuze op voor zijn vader en oma (krijgt daar bevestiging, ondanks hij niet in de mogelijkheid is, om onafhankelijk door het leven te gaan (werkt niet, nood aan bevestiging van zijn eigen ideologie). Met andere twee kinderen geen probleem.
    NU is het zo ver, dat ik in therapie moet, wegens burn out , en emotionele uitputting.
    De wijze raad is , zet nu eens geen komma, maar een punt in je leven.
    Intussen wel nieuw huwelijk, sociaal en liefdevol leven. maar het dilemma blijft. Mijn roots…. Tips zijn steeds welkom

  38. Voor alle ouders van kinderen die bewust de keuze hebben gemaakt het contact te verbreken én voor de kinderen die bewust gekozen hebben hun ouders niet meer te willen zien is er een besloten Facebookgroep. De groep is niet voor ouders die nog in een scheidingssituatie zitten waarin jongere kinderen weggehouden worden bij de andere ouders, daar zijn anders groepen voor.
    Wie zich herkent in de omschrijving van de groep, kan ze middels deze link aanmelden:
    Ouders zonder kinderen:
    https://www.facebook.com/groups/863748595466947

  39. Ik ben een kind dat zelf ervoor gekozen heeft haar vader niet meer te willen zien. Ik heb daar echt wel mijn redenen voor die ik ook kan onderbouwen, maar het is te moeilijk voor hem om het te begrijpen. Meerdere keren zijn er dingen aam hem duidelijk gemaakt, maar hij vindt nog steeds dat hij niks verkeerd heeft gedaan en een rein geweten heeft. Hij zit nu ook, precies zoals ik een aantal van jullie hier zie doen, in een slachtofferrol. Mijn pijn en verdriet erkent hij niet en wil hij ook absoluut niet zien. Veranderen zal hij ook niet, want hij is hardleers. Als ik weer contact met hem zou hebben dan zou ik mezelf daarmee beschadigen. Ik ben allang niet meer boos op hem, maar de afstand tussen ons ervaar ik wel als een soort rust en bevrijding. Ik mag eindelijk mezelf zijn en leren dat wat ik denk en voel echt niet perse verkeerd en/of zorgelijk hoeft te zijn. Het is ook een taboe om te zeggen, maar voor mij is het wel de waarheid: de gedachte dat hij weer dichtbij komt om mij een knuffel of een kus te geven vind ik heel afstotend. Ik moet er echt niet aan denken!

  40. Maandenlang gehuild toen onze oudste van 28 – met wie ik een zeer innige band had – het contact verbrak en ons blokkeerde…zonder dat wij begrepen waarom (en dat vlak na het hartinfact van mijn man!). Op een gegeven moment besloot ik dat ik zo niet verder kon, dat gelukkig zijn mijn verantwoordelijkheid was, ongeacht haar afwijzing. In gedachten wens ik haar iedere dag nog alle goeds toe…pas 4 maanden later durfde iemand mij te vertellen dat ze een burnout had gehad en er slecht aan toe was. Dat verklaarde een hoop! Ik kan haar nog altijd niet bereiken maar draag haar in mijn hart.
    Ik deel dit voor die ouder die net zoals ik zo lang in onzekerheid moet leven: soms kan je kind het niet uitleggen, heeft het ruimte nodig om dingen zelf uit te zoeken. Gun ze die ruimte en tijd.
    Ik hoop nog altijd dat ze mij ooit weer zal contacteren maar tot die tijd… zorg ik voor mijn eigen geluk, ga ik door het beste ervan te maken (omdat ik blij ben dat zowel mijn man en ik nog leven) en wens ik haar ook alle goeds,ook zonder mij ❤️

Laat een reactie achter op Marga Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe uw reactie gegevens worden verwerkt.