Reserveer maar alvast een bed in een psychiatrisch ziekenhuis.

Dat was het eerste wat ik tegen mijn huisarts zei toen hij op bezoek kwam. Mijn man was de dag ervoor overleden en ik was twaalf uur later bevallen van onze tweede zoon. Dat is genoeg om gek te worden, was mijn oordeel. Mijn huisarts bleef daar heel rustig bij.

Vandaag is er niets waardoor ik vast stel dat je gek bent. Je hebt verdriet, je maakt je zorgen en je geniet gelijkertijd ook nog van je zoon. Zolang je al die pieken en dalen blijft voelen dan gaat het goed met je. Zodra je gevoelens afvlakken en het een vlakke lijn wordt is er pas reden om ons af te vragen of het wel goed met je gaat.

Voor hem was er eerder geen reden om zich zorgen te maken. Dat was een geruststelling.

Toch heb ik weken aan een stuk de vraag gesteld aan de huisarts.

Reserveer je een bed in het psychiatrische ziekenhuis?

Overspoeld voelde ik mij door alle emoties. Overspoeld voelde ik me door al mijn zorgen voor de toekomst. Zo’n groot verlies en een bevalling is niet te doen, was mijn idee.

De huisarts bleef rustig en ontspannen. Door te luisteren naar me en te vertellen dat het normaal is wat ik voel ben ik mijn angst om gek te worden, langzaam te boven gekomen.

Hij informeerde bij een psycholoog die hem uitlegde hoe belangrijk het is dat ik mijn verdriet ervaar. Dat ik mijn verdriet toelaat en het er laat zijn.

En dat heb ik gedaan. Ik heb wekenlang en daarna bij periode nog jarenlang het bad van verdriet genomen. Ik voelde dat het belangrijk was. Toch heb ik later wel ontdekt dat in dat bad van verdriet ook veel zorgen liggen. Die zorgen helpen je niet in het verdriet. Die overspoelen je volledig en slaan je lam.

Verdriet is er om te omarmen. Zorgen zijn er om aan te pakken. Dat zijn gedachten over dingen waar je geen oplossing voor ziet. Dat zijn gedachten die aangepakt moeten worden. Soms door er een oplossing ervoor te vinden en soms door te leren gedachten los te laten en je te richten op het nu.

Mijn zorg om dood te gaan is altijd aanwezig. Ik heb het beste geregeld voor de kinderen voor als ik er niet meer ben. Maar ideaal zal het niet voor hen zijn. Hoe goed het ook geregeld is, de gedachten dat zij ook zonder mij op moeten groeien maakt me emotioneel. Ik kies ervoor me door die gedachten niet mee te laten sleuren. Ik heb er geen invloed op. Ik heb alles geregeld wat ik kan regelen. Nu is het aan mij om deze gedachte los te laten en niet mijn leven erdoor te laten beheersen.

Liggen er in jouw verdriet ook zorgen verborgen? Durf je jouw zorgen aan te pakken? Weet je hoe je jouw gedachten los kan laten?

Op de speelplaats van de school van mijn jongste zoon vertel ik in juni 2016 vol enthousiasme aan een vriendin over mijn idee om een lunch in Gent te organiseren voor weduwen met minderjarige kinderen. Dit idee was zomaar ineens in mij op gekomen, van binnen voelde ik een sterke drijfveer om het gewoon te doen. In oktober plaats ik een oproep op Facebook om te brainstormen over het idee.

In korte tijd word ik overspoeld door reacties. Zo veel dat ik nooit met iedereen zal kunnen afspreken. In iedere mail lees ik terug hoe hoog de nood is aan contact. Het doet mij besluiten en groep op Facebook te maken voor weduwen met minderjarige kinderen uit Vlaanderen zodat we online met elkaar in gesprek kunnen.

In de groep wordt over de meest uiteenlopende onderwerpen gesproken, allen gelinkt aan de uitdagingen waar je als weduwe met jonge kinderen dagelijks voor staat. Het gaat over praktische zaken, over verdriet wat in ons aanwezig is en waar we de kinderen mee zien worstelen en nog zo veel meer.

Met een klein groepje spreek ik af in Gent om te brainstormen over een mogelijk initiatief voor de toekomst. Wat duidelijk naar voren komt uit de gesprekken, is de behoefte aan verbinding en uitwisseling met vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt. Het delen van verhalen en ervaringen geeft herkenning en erkenning. De vrouwen voelen zich ondersteund door elkaar, hierdoor ontstaat ruimte om een nieuw pad te kiezen, verdriet te verwerken en oplossingen te vinden voor uitdagingen waar een jonge weduwe dagelijks alleen voor staat.

Voor mij is het twaalf jaar geleden dat ik onverwachts weduwe werd en op dezelfde dag bevallen ben van onze tweede zoon, de oudste was op dat moment twee jaar. Door eindeloos te kunnen praten over mijn verdriet en over alle nieuwe uitdagingen waarmee ik plotseling geconfronteerd werd, ben ik door al dat verdriet heen gekomen en heb ik het leven opnieuw vorm kunnen geven. In gesprek met andere weduwen ervaar ik hoe fijn het is dat iemand aan een half woord genoeg heeft en dat je veelal niets hoeft uit te leggen en gewoon je verhaal kan doen.

Online groeit de groep: meer jonge weduwen vinden ons en geven aan hoe blij ze zijn een plek gevonden te hebben om uit te wisselen over hun verdriet. Met het kleine groepje spreken we nog eens af, hoe fijn het ook is om online met elkaar te kunnen uitwisselen. De kracht van verbinding als je elkaar ziet is groot. De emoties daardoor soms ook intenser en daarmee ook het gevoel van opluchting als je erkenning en herkenning ervaart.

Iedere nieuwe ontmoeting met een jonge weduwe raakt me. Telkens weer herken ik dat mijn proces gelijkaardig is aan dat van hen. Iedere keer weer ontdek ik wat een ongelooflijke kracht en levenszin jonge weduwen naast hun verdriet hebben. Hoe zij ongeduldig zijn en alles willen doen om het verdriet een plek te geven. Daarnaast zie ik hoe zij een geweldige moeder zijn voor hun kinderen en hen ondersteunen in hun verdriet.

Mijn ervaring wil ik inzetten om jonge weduwen samen te brengen en te inspireren hun hart te volgen, aandacht te geven aan hun verdriet en opnieuw te dromen zodat ook zij vanuit overleven weer voluit kunnen leven.

_____

Vivian van Bremen is oprichter van Krachtvrouwen, een netwerk voor weduwen met minderjarige kinderen in Vlaanderen.

Wil je verhalen en ervaringen uitwisselen met vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt? Vraag dan het lidmaatschap aan van de besloten Facebookgroep.