Onlangs was Patricia Paay op televisie, om een reactie te geven over het gelekte sexfilmpje waarin ze te zien is. Ik zag een aangeslagen vrouw. Ik heb veel bewondering voor haar keuze om op televisie te verschijnen en te praten over het incident. Zelden zag ik kwetsbaarheid zo centraal in beeld.

Ze vertelde het volgende:

Het is het ergste wat ik heb meegemaakt. Vijftig jaar op televisie. En zo ga ik de geschiedenis in.

Deze uitspraak raakte mij. Omdat ik dit herken in mijn werk met mensen. Zo vaak zie ik dat bepaalde gebeurtenissen of handelingen zo worden uitvergroot, dat de persoon wordt gereduceerd tot die handeling. In het geval van Patricia Paay: 50 jaar op televisie in een klap weg.

Niet dat ik het niet begrijp. Als je nu aan president Trump denkt, heb je andere beelden dan toen je aan hem dacht in de jaren ’90. En een crimineel die een supermarkt heeft overvallen, sta je erbij stil dat hij misschien ook vader of oom is?

In gezinnen zie ik hetzelfde gebeuren. Een zoon die alleen nog maar als de drugsgebruiker wordt gezien. De partner die alleen nog maar als de vreemdganger wordt gezien. De vader die alleen maar op zijn werk is. Het andere is niet meer zichtbaar.

Mijn ervaring is dat als het onzichtbare weer een beetje zichtbaar wordt, dan komt er ook weer een beetje lucht.

Want de drugsgebruikende zoon is toch ook heel zorgzaam voor zijn moeder. De vreemdganger is ook heel lief voor de kinderen. De vader regelt alle administratie voor het gezin. En Patricia is naast moeder, jurylid en ex partner ook een kennis van David Bowie en zangeres! En ooit vertegenwoordigde ze alle Nederlanders bij het Eurovisie Songfestival.

 

 

————————————————————————–

Rob Minten is werkzaam als MST-therapeut bij de Viersprong. Als systeemcounselor heeft hij daarnaast zijn eigen praktijk (www.praktijkrobminten.nl)