Contextblindheid: een kwaal van velen …

Na jarenlang wikken en wegen hebben we zoonlief (inmiddels 9 jaar) aangemeld voor psychodiagnostisch onderzoek met een vermoeden van een ontwikkelings- en/of leerstoornis.  Een diagnose kan vele deuren openen maar ook sluiten, maar de lijdensdruk thuis en daarbuiten neem toe, de opties vernauwen… De idee dat een diagnose misschien wel een positief verschil kan maken haalt ons over de streep…

Na de telefonische aanmelding ontvingen we een uitnodiging voor een eerste contactmoment met de expliciete vraag ook een ‘neutrale’foto mee te brengen om toe te voegen aan het dossier.  Een behoorlijke klus zo bleek al snel; wat versta je onder neutraal?  Als zorgzame mama wilde ik vlijtig meewerken en dook in het foto-archief van ons gezin…  Ik wenste het onderzoek niet in een bepaalde richting te oriënteren en besloot te gaan voor  zijn meest recente pasfoto… Ik suste mezelf met de idee dat de pasfoto er wellicht niet zoveel toe zou doen…

In de wagen onderweg naar één van de onderzoeksmomenten vermeldde zoonlief terloops: waarom koos je deze foto, mama; ik sta er zo ernstig op… ik mocht niet lachen van de fotografe, ik moest ernstig kijken, als een echte mijnheer… Ik dacht bij mezelf: ‘wat een voorbeeldige jongen heb ik toch en ook wat een gekke regeltjes toch in dit land’…

Na enkele weken volgde ter afronding  een oudergesprek waarin het besluit werd toegelicht en de verschillende kenmerken van ASS werden overlopen.  Zo werd o.m. gesteld dat ‘ook de foto van zoonlief erg treffend en kenmerkend was voor mensen met ASS naar de mening van diverse teamleden: starre blik, gebrek aan mimische expressie…

Meer dan ooit worstel ik met de vraag wie er eigenlijk last heeft van contextblindheid: of mijn zoon met ASS, of het expertenteam of misschien wel beiden…

(of misschien wel iedereen zo nu en dan…)

 

_____________

Linde Lepelaar is klinisch psycholoog en systeemtheoretisch psychotherapeut i.o.

One thought on “Contextblindheid: een kwaal van velen …

  1. Heel mooi en treffend beschreven! Het gaat zo snel, zit hem in zo veel kleine dingen, en telkens versmalt het blikveld … tot een diagnose van een individu.
    De tussenruimte, de uitwisselingen, … waar zoveel gebeurt, raakt uit zicht.
    En in dit geval zeker ook die grote tussenruimte tussen concreet menselijke interacties en de individualiserende maatschappij-context.

Laat een reactie achter op Mieke Van Daele Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Verplichte velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe uw reactie gegevens worden verwerkt.