• Als mensen me vragen hoe oud ze is, antwoord ik nog steeds ‘3 jaar’, het moment dat ze weggehaald is, terwijl ze intussen bijna 6 jaar is.
• Je denkt voortdurend ‘Wat mis ik? Wat is ze aan het doen?’ en als ik even niet aan haar gedacht heb, voel ik me ontzettend schuldig.
• Als ik op straat een jongetje zie van ongeveer dezelfde leeftijd, probeer ik mij onmiddellijk voor te stellen hoe mijn zoon eruit zou zien.
• Zijn kamer blijft onaangeroerd, ook al is hij er nooit. Dit zal zo blijven tot hij 18 is en misschien naar huis komt. Deze hoop houdt me recht.
• Ik heb een zak met een babytruitjes en paar autootjes. Dit zal ik nooit wegdoen.
• Je weet dat er ooit een dag zal komen dat je zoon of dochter zal vragen: ‘waarom?’ Ik wil voorbereid zijn op deze dag zodat ik een eerlijk antwoord kan geven en mijn deel van het verhaal vertellen.
• Je voelt steeds de veroordelende blikken. Jij bent diegene zonder haar kind.
• Je blijft doorgaan voor hen, ook op momenten dat het enkel nog rotzooi is…
• Een adoptie is volgens mij altijd geforceerd…

 

Op het Narratief congres in Brighton eind juni 2017 getuigden verschillende jonge moeders van wie hun kind is weggehaald door de jeugdbescherming of door adoptie. Het waren beklijvende verhalen, waarbij deze ouders niet zomaar een klaagzang afstaken over wat hen is aangedaan. Het waren ook niet louter verwijten richting hulpverlening of maatschappij.

Integendeel; het waren eerlijke getuigenissen over wat het betekent om ouder te zijn als je kind niet langer bij je is en het moederschap je is ontnomen. Wat betekent het als je moederschap niet langer erkend wordt door je familie, vrienden en de maatschappij? Wat als je moederschap niet meer zichtbaar is en alleen jij nog weet dat er een kind op deze wereld rondloopt dat met jou verbonden is? Met hun getuigenissen wilden ze graag het besef bij hulpverleners aanwakkeren over het ingrijpende van dergelijke gebeurtenissen en duidelijk maken hoe het dag in, dag uit hun leven beheerst.

Tegelijk hoopten ze het stigma dat op hen rust te milderen en nuanceren. Ze brachten verhalen over hoe ze zich proberen staande te houden met het steeds weer knagende verdriet en de pijn van het gemis, verhalen over hoe ze proberen met vallen en opstaan hun leven op de rails te krijgen en vorm te geven en over hoe ze de verbondenheid met hun kind proberen levendig te houden ook al is er geen of weinig contact.

CS is een jonge moeder, die onderstaand gedicht schreef tijdens de gesprekken die ze had met de andere moeders tijdens groepsbijeenkomsten en met Abbie en Barbara, de twee therapeuten die deze moeders begeleiden in het Brandon Reach Centre in Londen. Ze wil dit gedicht graag ook met jullie, bloglezers, delen.

 

Storms and Effects

Being thrown in a situation you don’t understand,
It’s all set out but there is no plan.
Rules need to be followed policies and regulations, timescales to be

Met and so filled with frustration.
Welcome to the world of child protection,
When all us mums have ever wanted was to protect them.
Feeling so sick scared and afraid so unaware, never really knowing

What we are about to face.
The scrutiny we are under makes us fear to make a move,
Because fear soon turns into living proof.
When what you love so much gets taken away,
The anger builds and changes, we play the blame game.
But living in fight or flight just turns into resentment,
Never really knowing who to trust because honesty just leaves us lost, Powerless confused and betrayed.
Whether we know too little or know too much it all gets twisted into a Knot,
Get told to go right then told we are wrong.
A losing battle soon as you enter the courts,
Hundreds of people all around but so alone whilst walking through The crowds.
The pressure the anxiety it all builds up,
What if I say something wrong and mess up?
Thrown into a category with all the rest,
Always down the line of neglect,
Ill treatment, abandonment, failing to protect,
All the words you live to regret.
Emotionally detached is what they claim,
Emotionally drained is what we scream.
Catch 22 as the wheel goes round,
Throwing the dart in so we can’t Make a sound.
Depressed because we lost, but loosing because we are depressed,

Which is when paranoia kicks in – who can we trust in our hour of Need?
Sometimes it’s just the drink, maybe someone who doesn’t even know

Our names, to comfort us while we grieve.
The guilt tears us apart always reminding us of the start,
Making us feel like we no longer have a heart.
Frozen like ice so cold, so numb, emotions either run too much or There are none,
There is no balance no cure.
Mummy is a name we grow to love,
Until love cost us too much.
Identity gone, no one will know in this new world who I am or where I’m from.
But when we open our eyes each day there is always that reminder Our children are gone.
Memories don’t fade, just turns into photos in a frame,
Times of the year we always remember so specific it’s like torture.

Christmas and birthdays are always hard,
Especially when you face them alone just sit wondering how they Must of grown.
Never knowing who your creation will become,
And scared as their voices are distant,
Praying they remember your existence.
Lost in society that we cannot trust, longing for forgiveness is a must.

By CS

Brandon Reach is een centrum in Londen voor ouders jonger dan 25 jaar van wie hun kind bij hen is weggehaald door de jeugdbescherming en ondergebracht in een pleeggezin of in een instelling of die hun kind al dan niet onder druk afstonden voor adoptie. Ze bieden zowel individuele therapie, groepswerk, sociale ondersteuning, ondersteuning naar andere diensten en collectieve actie. (http://brandon-centre.org.uk/reach/)

Ik wil graag ook de moeders bedanken om de moed te vinden en in al hun kwetsbaarheid hun ervaringen met ons op het congres te delen. Ik hoop dat de reflecties en getuigenissen uit het publiek voor hen kleine eilandjes van erkenning boden.

_____

Sabine Vermeire werkt als staflid, orthopedagoog en systeemtheoretisch psychotherapeut bij de Interactie-Academie.